Terugblik op de 6 onvergetelijke weken in Sri Lanka!

In deze blog blik ik terug op de afgelopen 6 weken, ditmaal vanuit Nederland.

In deze periode heb ik enorm veel nieuwe ervaringen opgedaan. Ik mis Sri Lanka nu al.

Met de prachtige natuur, super vriendelijke en behulpzame mensen, de dagelijkse thee en echte Sri Lankaanse snacks die we kregen.

Sri Lankaanse cultuur

Als ik terugdenk aan de cultuur, dan viel het op dat een groot gedeelte van Sri Lanka Boeddhistisch was. Er werd iedere dag gebeden. Dit maakten we ook bij de pre-schools mee. Kinderen leerden al vanaf jongs af aan om te bidden en konden hele gebeden opzeggen. Al was het meer zingen. Er waren overal hoekjes ingericht met boeddha's en wierrook, waar ze zich naar richtten tijdens het bidden. Die boeddha’s zag je overal terug. Ook in tuktuks hadden veel tuktukdrivers een boeddha en wierrook branden. In de village werden er iedere ochtend ook bloemetjes uit de tuin meegenomen door de pre-school kinderen. Deze zetten ze neer op een plek bij de boeddha, voor ze gingen bidden.

Verder droegen ook alle vrouwen sari's of rokken met een t-shirt. Daarbij zagen we dat ze hun schouders en knieën altijd bedekten, maar de buik was vaak voor een deel bloot. Wat overigens niet altijd het mooiste beeld gaf :P Je weet wel waarom. Wij dienden ook onze schouders en knieën te bedekken. We droegen dus dunne lange broeken of driekwart broeken, en t-shirts. Al konden we in toeristische steden zoals Unawatuna, Galle en Sigiriya, wel een korte broek en topje aan.Dat was wel fijn met die hoge temperaturen.

Kerst

Maar toch, ondanks het boeddhisme, werd er wel kerst gevierd, overal was kerstversiering, kerstbomen, kerstmuziek, caissieres in de supermarkt met kerstmutsen op, en er stonden overal kreten zoals Merry X-mas, enz... Dat gaf wel een super leuke sfeer overal!

Eet-en drinkcultuur

Verder was het een echte eet- en drinkcultuur. We merkten dat eten en drinken belangrijk was. Overal waar we kwamen werd er thee geschonken en (Sri Lankaanse) snacks aangeboden. Er werd ook altijd aangedrongen om meer te eten en als de thee nog te heet was om te drinken en je het even wilde afkoelen, kon je er van op aan dat ze ondertussen wel 3 keer zeiden 'Drink!'. Of wanneer je een schaal met koekjes had en je al 2 koekjes gegeten had, kreeg je een derde in je handen geduwd, ookal wilde je niet meer. Deze taferelen kwamen we overal waar we waren tegen, dus is heel normaal in Sri Lanka.

Ook kreeg je vaak super veel rijst enzo, wat wij helemaal niet op konden. Ze leken het soms als belediging te zien als je veel moest laten staan. Sri Lankanen eten veel. Het schijnt ook dat dat komt doordat ze met hun handen eten, dus mindere hoeveelheden tegelijk, waardoor de vertering makkelijker gaat. Al gaat dat bij mij niet helemaal op, omdat ik rijst en noodles sowieso niet snel kan eten. O:) (Wat vaak resulteerde in dat iedereen uitgebreid zat te kijken hoe ik aan het eten was, omdat ik als laatste klaar was, haha) Het met de handen eten was niet helemaal ons ding. We hebben het een keer geprobeerd, maar het was toch fijner om met bestek te eten. Dat kneden in het eten is niet voor mij weggelegd, haha.

Verkeer

Het Sri Lankaanse verkeer was ook enorm anders dan in Nederland. Het is altijd een grote chaos, vooral in de stad. Iedereen gaat gewoon elkaar afsnijden en mensen geven hier ook de ruimte voor. Geïrriteerde mensen hebben we niet gezien. Als je in Nederland hetzelfde gedrag zou laten zien, zou je gegarandeerd boze blikken krijgen, middelvingers en een boete erbij + een hele hoop ongelukken. Al ging het in Sri Lanka ook niet altijd goed. Verder waren ook de ontelbare Tuktuks opvallend. Die overigens super handig waren, want overal waar we waren konden we gewoon een Tuktuk laten stoppen, zeggen waar we heen wilden, een prijs afspreken, en hoppa, gaan met die banaan! :D Voor 800 roepies zat je een uur in de Tuktuk. Dat staat gelijk aan ±€5,60. En ook tripjes naar de supermarkt deden we vaak met de Tuktuk, een ritje van 5-10 minuten voor 50-60 roepies, ±€0,35-€0,40.In Nederland zijn dat bedragen van niets natuurlijk! Soms was het een heel avontuur. De tuktuks werden overal tussengepropt, soms dachten we dan dat dat noooit zou passen, maar hoppa, ze propten zich er gewoon tussen, even toeteren en ze gingen wel een stukje opzij. Toeteren deden ze volop, vaak ook om te laten weten dat ze erlangs kwamen.Ook was het geen probleem om met z’n 4-en in een 3-persoons tuktuk te stappen, haha. Dirkje ging meestal op schoot bij iemand, dat ging voor kleine afstanden prima en scheelde weer de prijs voor een extra tuktuk.

Bus

De bussen waren ook niet te vergeten. Soms was het lastig om een goede bus te vinden, maar meestal als we naar toeristische/bekende steden wilden met de bus, dan stond het wel in normale letters op de bus waar ze heen gingen. Alleen sommige bussen hadden het alleen in het Sinhalees staan. Toch zijn we er heel goed uit gekomen. We stapten de bus in (soms moest je echt snel zijn want als je een voet binnen zet rijden ze alweer plankgas weg), waarbij overigens de deuren open blijven staan. Later kwam er dan een mannetje langs voor de tickets. Het was vaak bizar hoe goedkoop de tickets waren. Voor 80 cent kon je gewoon een paar uur in de bus zitten. Soms werden we afgezet en vroegen ze bijvoorbeeld 250 roepies, terwijl de keer erna maar 100 roepies gevraagd werd. In de bus was er ook bijna altijd vrolijke Sri Lankaanse muziek. Soms was het zo druk dat we moesten staan. We moesten dan goed vasthouden, want voor je het wist trapte de chauffeur keihard op de rem en lag je voorin in de bus, omdat er dan iemand in moest stappen. Je kan bussen namelijk op veel plekken langs de weg gewoon laten stoppen. Ook gingen de bussen vaak keihard door de bochten.

De busritten waren vaak wel super mooi, Vooral richting het zuiden was het altijd langs de kust. De gehele route zeezicht dus. Zicht op spelende kinderen, door dorpjes/steden, mensen op het strand die cricket spelen...

Treinen

Behalve de bus en tuktuk hebben we ook regelmatig treinritten gedaan. Vaak met super mooie uitzichten en het was opvallend dat de deuren van de trein altijd open stonden, dus vaak hingen er mensen buiten de trein of zaten op het randje. Levensgevaarlijk, maar hier heel normaal. Treinkaartjes kosten ook geen drol. Ook hier zaten we meerdere uren in de trein voor niet veel meer dan 70 cent. Ik denk dat ons duurste treinkaartje 117 roepies was voor tweede klas.

Aangesproken worden door Sri Lankanen

Vaak werden we aangesproken in het openbaar vervoer. Ze vroegen dan waar we vandaan kwamen en of we vrijwilligerswerk deden of dat we gewoon kwamen om Sri Lanka te bezoeken. Ook waren ze vaak benieuwd hoe we Sri Lanka ervaarden. Ik zag dan vaak dat ze trots waren op hun eigen land.

Toerisme

In sommige gebieden kwamen we veel toeristen tegen. Die vielen natuurlijk op, als blanken tussen de Sri Lankanen. Dit was bijvoorbeeld heel erg het geval in Galle, Unawatuna en Hikkaduwa. Dit waren super toeristische strand-steden. Maar ook bij de Adam’s Peak en Horton Plains kwamen we veel blanken tegen, soms ook Nederlanders. Het tegenovergestelde zagen we in andere steden, zoals waar wij verbleven in Moratuwa en in de village Udugama. Hier waren echt geen toeristen, we waren de enige blanken. Op dat soort plekken werden we wel vaak aangestaard. We waren net een soort attractie.Tijdens de safari als we een andere jeep tegenkwamen met Sri Lankanen erin, maakten ze vaak foto’s van ons, ongeacht of daar een meter verderop een olifant stond. :’) Ze zullen vast thuis komen met: wauw, we hebben blanken gespot! Ipv dat ze enthousiast vertellen over de olifanten die ze tegenkwamen.

Maar we hebben ons hier ook geen moment onveilig gevoeld. We werden alleen vaak aangesproken, maar we konden gewoon veilig over straat lopen. Al liepen we nooit alleen, uit voorzorg. ‘s Avonds moesten we ook niet op straat zijn. Dit werd ook afgeraden door veel mensen. Dit deden we dan ook niet. Alleen in toeristische steden zoals Unawatuna konden we ‘s avonds in het donker over straat, al namen we dan wanneer het echt laat was, toch de tuktuk.

Werken in het Nutrition centre

Het werken in het nutrition centre was niet altijd even makkelijk. Er was een heel andere benadering van de kinderen. Ze reageerden weinig op de kinderen en de affectie was ver te zoeken. Er werd ook in hun ontwikkeling niets gestimuleerd. Ze hebben ook niet geleerd om te spelen. Dit was wel eens lastig om mee om te gaan, want wij konden in zo’n korte tijd daar niets aan veranderen natuurlijk. Toch probeerden we zoveel mogelijk liefde en aandacht te geven aan de baby’s. Tijdens het verschonen kregen we hier geen tijd voor, maar tijdens het spelen gelukkig wel. Bij de jonge baby’s mochten we daar veel met ze doen. Bij de oudere baby’s was dat wel anders, daar mochten we ze niet oppakken. Dit vonden we moeilijk. Omdat de kinderen er wel om vroegen. Maar tijdens het spelen pakte ik bijvoorbeeld dan maar de kans om ze wat te leren, zo bouwde ik torens van ringen met sommige baby’s, waarna ze dat uiteindelijk uit zichzelf nadeden en super trots waren dat ze dat konden. Dit wordt normaal nooit met ze gedaan, terwijl dit kleine dingen zijn waarvan ze uiteindelijk veel kunnen leren. Er was vrij weinig speelgoed daar, dus echt veel mogelijkheden hadden we er ook niet voor. Er was geen ontwikkelingsgericht speelgoed. Alleen ballen waarmee je dus motoriek kon stimuleren, verder waren er alleen plastic vormpjes en wat plastic ringen. Ze krijgen regelmatig veel speelgoed geschonken, maar dit wordt niet gegeven aan de kinderen, omdat ze vinden dat ze er mee gaan gooien. Maar juist dat komt omdat het ze niet geleerd wordt om te spelen. De jongere baby’s (vanaf 1 jaar) wisten eerst niet wat ze met een (pluchen) opblaasbal die ik had meegenomen vanuit Nederland, aanmoesten, ze liepen er alleen maar mee rond. Soms ging er eentje mee rollen, gooien of voetballen. Ze vonden het wel een super leuke bal, na 5 weken speelden ze er nogsteeds enthousiast mee. Maar dus op een andere manier dan je zou verwachten. De bal lag nadat wij terug kwamen uit de village ook nog steeds in de speelbox, die hebben ze dus niet weggehaald. De kinderen kwamen hier trouwens ook nooit buiten, ondanks de speeltoestellen die buiten staan.

Ook sloegen ze vaak kinderen als ze iets deden wat niet mag. Vooral bij de peuters was dit het geval. Ik vergeet ook nooit meer hoe ze allemaal op een rijtje op een potje in de gang een half uur moesten zitten om hun behoefte te doen en hoe ze op een rijtje op een houten bankje werden gezet en rijst naar binnen gepropt kregen.

Toch heb ik hiervan geleerd om met verschillen in normen en waarden om te gaan. Ik moest daarvoor vaak mijn eigen normen en waarden even parkeren.

Maar de lach op het gezicht van de baby's/kinderen, de schaterlach om de kleinste dingen en hun vrolijkheid maakt alles goed! :D We hebben heel wat scherpe nagels in onze nek gekregen (van baby's die zich aan je optrekken), baby's die zich zo op je schoot laten ploffen (wat met de spierpijn van de Adam's Peak toen niet bepaald fijn was, haha), die continue bij je op schoot willen zitten. Er waren echt zoveel lieve baby's. Ik hoop dat ze later goed terecht komen bij een liefdevol huis.

Leven in de village

Het leven in de village was een ervaring apart. We leerden het echte Sri Lankaanse leven kennen. De mensen waren allemaal zo vriendelijk en behulpzaam. De onverwachte ontvangst door het hele dorp zal ik ook nooit vergeten. Het drie keer per dag rijst of noodles eten zal nooit mijn ding zijn, maar ik vond het wel leuk om te ervaren hoe een Sri Lankaan leeft, zij eten immers altijd rijst of noodles. We speelden veel met de kinderen van het gastgezin. Ondanks de taalbarrière konden we veel met ze communiceren en met ze spelen. Dit ging makkelijker dan verwacht. We waren blij dat de moeder van die kinderen wel Engels sprak. De oudere vrouw sprak namelijk geen woord Engels, wat soms voor irritaties en miscommunicaties zorgde omdat we elkaar niet verstonden. Ze sprak vaak in het Sinhalees hele verhalen tegen ons. We leerden hierdoor wel wat Sinhalese woordjes, ook door de kinderen die ons Sinhalees wilden leren. Bij de pre-school merkten we dat de leerkrachte weinig deed. Ze zat vaak op haar stoel en was ook vaak weg. Kinderen leerden niets zelf te produceren. Alles werd voor ze gedaan en zij mochten bijvoorbeeld alleen inkleuren. Ook hier wilden wij wat in veranderen, door ze een keer zelf iets te laten maken. Er was een enorme taalbarrière ook hier. Om dat duidelijk te maken moesten we veel uit de kast halen, maaar het was ons wel redelijk gelukt. Ze hebben uiteindelijk zelf dingen getekend, wat vaak super mooi was. Ik hoop dat de leerkrachte hier iets uit haalt en ze vaker iets zelf laat doen, maar ik ga er maar niet vanuit. Wel kregen de kinderen hier veel mogelijkheid om buiten in de speeltuin te spelen, waar ze vrij veel speeltoestellen hadden staan waar ze konden klimmen, klauteren, schommelen of op de wip konden zitten. In het begin vonden we het moeilijk om te bedenken hoe we hier met de kinderen konden spelen, omdat we hun taal niet spraken. Maar al vrij snel vonden we ook hier onze draai en vonden we manieren om te spelen met ze. Ze vonden de kleinste spelletjes al leuk, zoals van het onderste deel van een glijbaan springen, terwijl je hun handen vasthoudt. Buiten werktijd gingen we wel eens volleyballen met mensen uit het dorp, al was dit niet zo vaak. Het regende ‘s middags vaak en soms moesten we Engelse les geven ‘s middags.

Al met al was het een super ervaring om dit mee te maken in dit dorp, in een prachtige omgeving tussen de rijstvelden. Waar we overigens maar weinig keren mensen in hebben zien werken.

Sri Lanka ontdekken

In weekenden en de laatste 4 dagen hebben we Sri Lanka ontdekt. We hebben in die tijd enorm veel gedaan, veel meer dan gedacht. Alles was helemaal super verlopen! Alle trips hadden wel hun charme. Ze waren allemaal heel divers. Van een weekendje strand met een walvistour, tot het beklimmen van de Adam’s Peak en safari’s waarbij we olifanten van heel dichtbij hebben gezien. Kandy viel wat tegen maar de rest was met recht de moeite waard om te bezoeken! Het reizen naar de bestemmingen toe was vlekkeloos verlopen. Het was ook leuk om in de weekenden en laatste week met z’n 4-en te kunnen zijn altijd. Ook dit was geen probleem, ondanks de verschillende plekken waar we zaten. We hebben er super van genoten allemaal!

Sri Lanka is dus echt een super gaaf land en ik ben blij dat ik dit land heb mogen ervaren en ontdekken. Ik ga er zeker nog wel een keer naar terug. Al hebben we nu geloof ik alle hoogtepunten in Sri Lanka wel gezien. Slechts wat mooie stranden of enkele steden hebben we niet gezien. Ik ben blij dat ik de kans heb gehad om deze projecten hier te doen. Vanuit Sri Lanka werden we ook super begeleid hierbij, door onze contactpersoon van de organisatie waar we werkten.

Terugvlucht naar Nederland

De terugvlucht was trouwens ook helemaal goed verlopen. We hebben ontbeten op het vliegveld, waarbij we voor de laatste keer een heerlijk yoghurtje aten die we heel vaak kregen bij het eten en de laatste keer papaja. Soms leek de vlucht wat lang te duren voor ons gevoel, maar bij de laatste vlucht waren we zelfs 3 kwartier eerder geland dan van tevoren gepland was!! Dat vliegtuig zat ook totaal niet vol, Lenneke en ik hadden een extra stoel die vrij was naast ons (bij het raam), waardoor we dus meer ruimte hadden omdat we schuin konden zitten, want ik kon toen bij het raam zitten. :) Dat was een dikke meevaller. Mocht ook wel, na alle vertragingen die we gehad hebben in Sri Lanka, haha. Lenneke en ik waren allebei blij om weer thuis te komen. Al missen we Sri Lanka wel echt. We hebben ook nog wat last van een jetlag maar ik hoop hier snel overheen te zijn.

Ik zal nog steeds foto’s plaatsen hier op de blog in de komende week.

Onze rondreis in Sri Lanka; Galle, Unawatuna, Udawalawe national park en Horton Plains

En toen was het alweer voorbij! De afgelopen 5 dagen hebben we veel gezien en gedaan!

Unawatuna (strand) en Galle (fort en centrum)

Om nog even te genieten van een dagje strand, zijn we als eerst voor 2 nachten naar Unawatuna gegaan, waar we een hotel hadden vrij vlakbij het strand. We kwamen 's avonds in het donker aan en gingen toen op zoek naar een restaurant op het strand. Wauw wat is het mooi daar. Over de gehele lengte van het strand waren er overal restaurantjes, wat een mooi effect gaf met de verlichting. We merkten meteen dat het super toeristisch is, er waren bijna alleen maar blanke mensen. Wat een verschil met waar we vandaan kwamen bij onze projecten! We wilden ook Galle nog even zien, omdat we daar eerst alleen maar omheen zijn gegaan met de TukTuk, dus we zijn de volgende ochtend met de bus naar Galle gegaan. Het was super warm en zonnig! Toen we aankwamen gingen we eerst naar het bekende fort, die afstamt uit de Nederlandse kolonie. In 1640 werd het fort namelijk door Nederlandse troepen veroverd. We verwachtten een heel spectaculair mooi fort waar je ook in kon, maar we konden alleen op de muur van het fort lopen. Wat overigens wel een mooi zicht gaf over de zee en de omgeving. Maar het was niet wat we verwacht hadden. Daarna gingen we op zoek naar winkels, omdat we nog wat souvenirs wilden kopen. Dat was nog niet zo simpel om die te vinden. Ook begon het uiteindelijk te regenen. Uiteindelijk vonden we super leuke oude straatjes met souvenirwinkeltjes en restaurantjes. Daar hing echt een leuke sfeer! We waren blij dat we dat gevonden hadden, want anders was het echt niet de moeite waard geweest om naar Galle te gaan, het viel dan tegen. Maar ondanks de regen was het dus toch nog wel leuk en we hebben goede souvenirs kunnen scoren!

De dag erna hebben we gebruikt om op het strand te liggen. Met een heerlijke bananen Lassi (soort hele lekkere yoghurtdrink) genoten we van de zon en zee. Hoewel de zee helaas wel wat te ruig was. Daarna nog terug gelopen naar het hotel door een winkelstraat heen.

Met de taxi naar Haputale in de bergen, langer dan verwacht en onverwacht koud!

We moesten om 15:00 terug zijn om met de taxi naar een hotel in Haputale in het midden van het land te gaan, waar we 3 nachten verbleven. Dat zou een rit van ongeveer 4 uur zijn. We reden in een prima busje!

Helaas was het toch langer dan verwacht. Het lag helemaal in de bergen, waardoor er veeeel kronkelende bergweggetjes waren, waardoor het heel langzaam ging. Ook moest de chauffeur steeds vragen aan mensen naar de weg. Uiteindelijk kwamen we na 7 uur rijden aan bij het hotel. Het was spannend waar we terecht zouden komen. Telkens kwamen we weer in bewoonde wereld (een klein bergdorpje) en dan gingen we weer verder de bergen in en dan kwam er weer een heel klein bergdorpje of wat huizen. Het was echt in de middle of nowhere. Het was wel een beetje gek, want we zagen toen we aankwamen iemand met een dikke winterjas en muts staan. Toen we uitstapten wisten we waarom. Wij stonden in onze korte broeken, topjes en slippers buiten te rillen van de kou. het bleek dat het daar rond de 15 graden was 's avonds. Door de mist voelt dat heel erg koud aan. Binnengekomen deden we dan ook meteen maar ons vest aan. Dat was even gek, van 33 graden naar 15 graden. We hadden ook geen idee waar we waren beland, gezien het donker was. Het hotel was een hele huiselijke Sri Lankaanse sfeer, we zaten daar een soort van bij mensen in huis. Al hadden ze wel een soort restaurantje. Het zag er allemaal wat simpel uit. Maar dat had ook wel wat. Ookal waren we er op dat moment allemaal niet zo heel blij mee omdat we een lange taxirit achter de rug hadden, het koud was en we geen idee hadden waar we beland waren. We moesten toen ook nog eten 's avonds om 22:00, dus toen hadden ze nog rijst voor ons gemaakt. Hadden we dus toch nog rijst in onze laatste dagen in Sri Lanka!

Ook was er even een tegenvaller toen ik mijn stekker van mijn laptop in het stopcontact deed. De stroom viel toen direct uit en ik kreeg een stroomschok. Ik schrok daar erg van en het voelde uiteraard niet fijn. We gingen toen iemand roepen om de stroom weer aan te doen. Ze lagen net allemaal in bed, maar gelukkig hoorden ze ons en konden ze het weer aan doen. Maar vanaf toen was ik wel extra voorzichtig. Ik schakelde eerst de stroom uit voordat ik een stekker in of uit het stopcontact deed. Waarschijnlijk kwam die schok en uitvallen van de stroom doordat Lenneke en Dirkje bezig waren met het uitvinden hoe het warm water in de douche aan ging. Daar was waarschijnlijk iets mis gegaan. Maargoed, we gingen daarna maar gewoon slapen, want we moesten de volgende ochtend om 9:00 vertrekken richting Udawalawe national park.

Safari in Udawalawe national park

We kwamen daar rond 11:20 aan bij het safaripark, waarna we direct in een Jeep konden stappen. Ik was wel wat misselijk van de taxirit, voor het eerst was ik echt wagenziek. Ik was blij toen we uit de auto waren en de Jeep in konden stappen. We betaalden ongeveer 25 euro per persoon voor een 3 uur durende safari! Dat viel reuze mee. We hadden een privé-jeep. Al heel snel nadat we door de gate kwamen zagen we een olifant staan. Wauw, die stond pal naast de weg. Hij bleef gewoon staan eten, terwijl wij er op enkele meters afstand vandaan stonden. Hij was wel een beetje te erg gewend aan mensen, niet echt meer wild, maar toch leuk! Het park was heel mooi en groen. We zagen er veel olifanten, hoewel het vooral kleine groepjes of alleenstaande olifanten waren. Geen grote kuddes. Één keer bracht het wel tot een spannende situatie. We kwamen heel dichtbij de olifanten, en één keer liep er een jonge olifant op de weg. De chauffeur bleef gewoon doorrijden, waardoor de olifant zich opgejaagd voelde. Hij ging toen trompetteren. We kwamen daarna uit bij een aantal andere olifanten die midden op de weg stonden. We stonden daar een tijd best dichtbij, waarna een moederolifant van achteren aan kwam lopen. Die kwam echt heel erg dichtbij onze Jeep. We waren even bang dat ze met de slurf zou grijpen oid. Al had ik wel het idee dat ze niet vanuit het niets zouden aanvallen ofzo. Maar zo dichtbij de Jeep was niet zo'n fijn idee. Gelukkig ging ze later weer verder.

Behalve olifanten zagen we ook buffels, krokodillen, pauwen, veranen, veeel mooie vogels (kleine vogeltjes en grote roofvogels) en een lizzard. Soms was het bizar hoe de chauffeur het kon spotten, zo gecamoufleerd vaak. Het was in ieder geval een hele mooie tocht van 3 uur. Het was ook totaal niet druk met Jeeps. Maar het was ook niet tijdens spitstijd. Dat haalden we niet, omdat we nog 2,5 uur moesten rijden met de taxi vanuit ons hotel. Maar achteraf was het wel fijner om niet in de drukte te hoeven.In de avond kregen we de mogelijkheid om naar een restaurantje van het hotel te gaan, in het dorp. Dat is van hun, maar omdat er daar meer keus was, konden we daar heen. Nou viel die keus een beetje tegen, maar het was wel grappige ervaring om daar te eten in het dorpje. We kregen Egg hoppers met rijst. De Egg hoppers waren heel erg lekker, de rijst viel wat tegen. Ze verwachtten ook dat wij een enorme hoeveelheid rijst aten dus we kregen een heel erg groot bord rijst voor ons vieren. Toen we een groot deel moesten laten staan omdat we het niet op kregen, leken ze wel wat beledigd te zijn, ze vroeg of we het niet konden eten. Maar het was echt veel te veel voor ons.

Horton Plains/Worlds End, waanzinnig mooi!

De tweede dag wilden we naar de Horton Plains. Dat is een heel mooi natuurpark waar ook World's End in ligt met de super mooie uitzichten en de Baker Falls. We moesten daar vroeg in de ochtend heen, omdat je dan de minste kans op mist had. Zo vertrokken we om 5:00 met een taxi daarheen. Vroeg opstaan dus! Onderweg zagen we een prachtige zonsopkomst over een mooi landschap, welke we op de foto konden zetten doordat de chauffeur even stopte. We waren toen om 7:00 daar bij het park. We hadden ontbijt meegekregen dus dat konden we toen nog even opeten in de taxi, waarna we aan een wandeling begonnen die leidde naar de Little World's End, Greater World's End en Baker Falls. De wandeling duurde 3 uur. De landschappen waar je doorheen liep was heel variërend en ook de ondergrond. Van gewone stenen ondergrond, naar paden met veel grote rotsen en paden door bossen heen, waar je op boomstronken moest klauteren, lekker avontuurlijk dus! Maar de tocht was goed te doen (al had ik het na 2,5 uur lopen wel weer gehad) en dus heel mooi! Er was echt een gigantisch mooi uitzicht bij de kleine en grote World's End, we hadden heel erg geluk met het weer. Het was helemaal niet bewolkt of mistig! Ook de Baker Falls waren super mooi. Het is een hele grote, brede waterval.

We waren blij dat we erheen gegaan zijn! Om 11:30 gingen we met de taxi verder naar Ella door. (De taxi's wachten gewoon op ons, dat is echt ideaal!) Hier is een mooie waterval, de Ravana Fall. Onderweg hebben we nog geluncht in Ella, waar we echt ontzettend lekkere pizza's gehad hebben. Dat was onze laatste lunch met z'n vieren! Het was er wel heel erg toeristisch. Er komen blijkbaar ook veel Nederlanders (die we ook zagen daar), want de ober kon ook wat Nederlandse woorden, hahah. De waterval waar we daarna naartoe gingen, was wel mooi maar niet heel erg speciaal vond ik. Ik vond de Baker Falls veel mooier en spectaculairder. Na de waterval zijn we terug naar het hotel gegaan, waar we een rustige avond hadden. Dat hadden we wel even nodig.

Vertrek richting Colombo, veel langer dan verwacht, 9,5 uur met de taxi!

Helaas was het woensdag alweer tijd om naar Colombo te vertrekken, om daar een nacht in een hotel te verblijven. We hadden taxi's geregeld om 8:30. Lekker op tijd, zodat Lenneke en ik de middag nog in Colombo op het strand konden doorbrengen. Maar zo verliep het helaas niet. De rit zou 5 uur duren, maar we stonden iedere keer weer stil, in de file. We reden stapvoets. We reden soms maar 6 kilometer in 1 uur! Terwijl we 180 km moesten rijden. Het kwam deels ook doordat het het begin van het Adam's Peak seizoen was. Na de Poye day (volle maan dag in december) start het pelgrimsseizoen. Blijkbaar is dat erg belangrijk en is het een heel festijn. Langs veel wegen stonden super veel mensen in witte kleren. Ook waren er overal vlaggen en versieringen en soms optochtwagens. Het was wel apart om te zien. Ik wist niet dat het zo'n festiviteit was. Maar het zorgde in ieder geval voor veel vertraging. Uiteindelijk hebben we er 9,5 uur over gedaan om bij het hotel te komen. We waren echt blij toen we er eindelijk waren. Het hotel waar we zitten is heel mooi, het is in een soort van huis, direct aan zee. Het ziet er super netjes uit. We hadden gehoopt op een diner op het strand, maar ook dat ging niet, want er was geen strand daar. Alleen zee met rotsen aan de zijkant. Er waren dus ook geen strandrestaurantjes. Dus zijn we maar in het centrum gaan eten, iets verderop.

Morgen vertrek naar Nederland, de tijd zit erop!

Morgen vroeg om 6:30 worden we met een taxi opgehaald om naar het vliegveld te gaan. We verwachtten dat die transfer heel erg duur zou zijn, maar de rit van 40 minuten is maar minder dan 20 euro! Dat was een meevaller dus. We hebben alle spullen al klaar liggen. We gaan op het vliegveld ontbijten, gezien ze hier geen restaurant in het hotel hebben. In ieder geval was dit mijn laatste blogje vanuit Sri Lanka!

Foto's van alles zal ik in Nederland erop plaatsen. We hebben met het Wifi niet echt veel geluk. Dus het is nog niet gelukt om foto's hier te plaatsen. Die hebben jullie nog tegoed.

Laatste weken Sri Lanka; afscheid in de village en nutrition centre, nu bijna terug naar NL!

Inmiddels is ons project alweer voorbij. Wat is het snel gegaan ook, die laatste week. Donderdag vliegen we alweer terug naar Nederland!

Ik was eerst met het blogje gebleven bij het afscheid dat we zouden gaan nemen met de pre-school in de village.

Afscheid bij de village; optredens met uitgevallen stroom

De avond voor vertrek uit de village waren er dus optredens. Dit ging niet helemaal zoals gepland. Toen we aankwamen, bleek dat de stroom was uitgevallen. (Echt goede timing weer. Was wel gek dat de stroom uitviel, aangezien het niet hard had geregend of geonweerd) Er was dus geen muziek(speler) en ook geen licht. En aangezien het al donker was, was dat niet zo handig. Gelukkig hadden ze wel lichten die ze konden plaatsen, zodat je wel wat kon zien. En toen was het wachten…. tot de stroom weer aanging. Dat duurde lang en de kinderen werden ook drukker en drukker. Toen kwam ik op het idee om mijn laptop en mini speakers te halen en daar de muziek op af te spelen. Daar hadden we namelijk geen stroom voor nodig. Ze vonden dat een goed idee en zo haalde ik dus bij het huis mijn spullen op. Eerst zat er nog wel een CD in de muziekspeler van hun, die ze niet konden openen. Gelukkig ging voor 1 minuut de stroom ineens weer aan, waardoor we die eruit konden halen. Helaas was het maar voor korte duur, daarna ging het meteen weer uit, we waren net op tijd. We hebben dus mijn laptop gebruikt voor de muziek.

Blunder, onderuit gaan voor heel het publiek, oeps… :-P

Ik had wel een beetje een blunder, ik moest telkens de muziek uitzetten op mijn laptop, maar tijdens de optredens ging ik wel in het publiek zitten. Na ieder optreden ging ik snel naar mijn laptop die aan de andere kant stond, om de muziek stop te zetten. Één keer wilde ik alleen rennen, omdat ie heel hard stond en met het volgende nummer verder ging. Toen gleed ik alleen half onderuit met mijn slippers, pal in beeld van alle 60 mensen, die allemaal heel hard gingen lachen. Hahah :’) Oeps, moet mij dat nou weer overkomen? Hahah. Gelukkig ging het daarna wel goed. Wij deden ook de kabouterdans met de kinderen. Deze ging best wel goed! De kinderen waren trouwens voor onze dans allemaal gekleed in lange broek en t-shirt. Sommige meisjes hadden jongensachtige kleren aan. Dat zorgde ervoor dat een super mooi, schattig meisje, ineens helemaal niet meer zo schattig eruit zag, haha. Meer als een stoere jongen.

Helaas kon ik het niet zo goed filmen, gezien het weinige licht. Ik heb het wel gefilmd en soms zie je een stukje goed, maar het grootste deel is te donker. Ook hebben we nog een keer de Hokey Pokey en If you are happy and you know it gedaan, dit vroegen ze aan ons, of we die ook nog konden doen aan het einde. Deze gingen heel goed! De kinderen gingen gedurende de Hokey Pokey ook weer meezingen bij het refrein. Al was het niet zo enthousiast als eerdere keren.

Ongemakkelijke situatie tijdens ontvangst van een cadeautje

We kregen daarna als afsluiting nog een toespraak door iemand. Die bedankte ons eerst in het Sinhalees en daarna vertaalde hij wat hij zei tegen de mensen die er waren. Ze vonden het super dat we er waren en hij zei dat het voor iedereen een goede ervaring was. Toen kregen we nog een cadeautje. Dit was wel wat ongemakkelijk. In Nederland is het de bedoeling dat als je een cadeautje krijgt, je het dan meteen opent. Nu stonden Dirkje en ik daar ook met het idee van, is het de bedoeling dat we het nu open maken of niet? Maar ze stonden ons zo aan te staren, dat we het maar wilden openen. Maar toen we daarmee begonnen vroegen ze verbaasd of we het al open wilden maken. Sommige mensen moesten toen ook lachen. We voelden ons toen heel ongemakkelijk. Het blijkt dat je zoiets altijd pas openmaakt na de gelegenheid, dus thuis bijvoorbeeld. Toen we thuis kwamen hadden we dan ook meteen opengemaakt. Het was een mooi soort vaasje, heel leuk! Ik hoop dat hij heel aankomt, gezien hij in de koffer mee moet.

Na de optredens en toespraken ging iedereen naar huis toe. We konden geen afscheid nemen van de kinderen. Gelukkig bleek dat we de volgende ochtend nog even naar ze toe konden, voor vertrek! :D Toen hebben we nog 1,5 uur met de kinderen mogen spelen. Hier hadden ze speciaal tijd voor vrijgemaakt. Ik heb toen nog met een meisje die normaal wat stiller was, gevoetbald en met een bal overgegooid , dat was echt leuk. Helaas na die tijd was het tijd om te gaan. Dat was best moeilijk. De gedachte dat ik hun nooit meer zal zien. Mensen vroegen wel of we een keer terug wilden komen, maarja of dat ooit gaat gebeuren weet ik natuurlijk niet. Ik kreeg wel een brok in mijn keel bij het afscheid. Zeker toen de kinderen allemaal stonden te zwaaien en weer voor onze voeten gingen knielen. Dit afscheid heb ik overigens op film! Daar ben ik wel blij mee.

Groepsfoto maken van de kinderen van de pre-school, minder simpel dan verwacht

Die ochtend daarvoor wilden we trouwens nog een groepsfoto maken. Dat ging alleen wat anders dan wij hadden verwacht. Toen we aan de moeder van ons gezin vroegen om een foto te maken van ons met de kinderen, gingen de kinderen zich bij hun moeders, die er al waren, helemaal mooi laten maken. Haren werden gekamd en goed gedaan en ze deden hun schoentjes aan, terwijl ze normaal op blote voeten lopen daar. De kinderen werden netjes op een rijtje naast elkaar gezet om de foto te maken. Het was allemaal heel statig. Toen bleek dat de ouders ook op de foto wilden bij de kinderen. Zo kregen we een foto met de kinderen met hun ouders. Dat was op zich wel leuk, hoewel het de bedoeling was om een foto te hebben met ons met de kinderen. Dat hadden we toen dan ook gevraagd, of we ook met ons alleen met de kinderen op de foto konden. Gelukkig snapten ze dat.

Het waren wel heel leuke foto’s geworden!

Verder hadden de mensen van ons gastgezin het er ook wel moeiiljk mee dat wij weg gingen. Ze moesten huilen bij het afscheid!

Laatste week project bij het nutrition centre

Ook bij het nutrition centre kwam het einde in zicht. We waren na de twee weken in de village daar weer terug. Dat was best weer even moeilijk soms. Omdat we weer even moesten wennen aan de harde aanpak die ze hebben met weinig stimulatie en affectie. Wel merkten we dat onze hulp deze week meer gewaardeerd werd. We zijn zowel bij de jonge als de oude baby’s aan de slag geweest. We werden ook vaker gevraagd om mee te helpen en ze hadden meer geduld om soms ook dingen te proberen uit te leggen. Dat voelde wel goed. We mochten ook weer veel spelen met de baby’s. Die moesten overigens weer even aan ons wennen, ze waren ineens veel afstandelijker. Gelukkig was dat later weer voorbij.

Doel bereikt, de jongste baby’s laten spelen buiten hun bedjes

We wilden deze week proberen om die drie kleine baby’s ook de laten spelen buiten hun bedjes. Dit is ons gelukt! We hebben ze eerst laten spelen in een andere speelbox. Dit was geen enkel probleem. Later hebben we het voor elkaar gekregen om de baby’s bij de grote baby’s te laten spelen. Wonderbaarlijk ging dat uitzonderlijk goed. We merkten zelfs ook dat één van de jonge baby’s ineens heel veel los ging proberen te lopen!! Dit kon in het bedje bijna niet, omdat dat onstabiel is. Zij kon echt veel beter lopen ineens. De leidsters waren er verbaasd over en wanneer er iemand langs kwam, lieten ze het zelfs zien. Ze hadden nu dus ook door hoe belangrijk het is om ze op een vlakke ondergrond te laten spelen. Ze zetten de baby’s er zelf ook bij als wij er niet zijn. Dat is een goed teken. Verder zat deze week ook vaak één van de leidsters in de speelbox erbij. We zagen haar veel observeren van wat wij deden, en ze gebaarde ook dat ik één van de jongste baby’s op schoot moest nemen. Zij gaf al wel veel meer aandacht aan de kinderen dan normaal. Al is bij het spelen de stimulatie minimaal. Ze praten ook niet tegen de kinderen. Maar we hebben wel het idee dat ze er meer mee bezig zijn.

Behalve die drie baby’s kon ook ineens de baby met de huidziekte erbij in. Blijkbaar is de huidziekte minder. Het was wel fijn dat hij ook kans kreeg om met de andere kinderen dus in contact te komen. Ookal was het duidelijk zichtbaar dat hij het niet gewend was, hij krabte anderen vaak en had niet echt normaal contact zoals de andere baby’s.

Niet te harden stank

Bij het wassen van de kinderen was het soms wel even afzien. Het stonk heel erg als ze nog niet gewassen waren. Dat was echt niet te harden, die poepgeur. Ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgen, maar de kinderen zitten altijd helemaal onder. Soms was het zelfs zo erg dat een kind in de hoes van het bedje naar de wastafel gebracht werd, omdat anders alles onder het poep zou zitten. Ze worden gewoon veel te weinig verschoond, maar een paar keer per dag op vaste tijden. Gelukkig hoefden wij de kinderen zelf niet te wassen, dat is voor ons niet weggelegd om met de blote handen de poep weg te wassen. Wij hielpen dus altijd met het aankleden. Wat ook niet eenvoudig was, omdat deze week ineens alle baby’s die doeken om kregen in plaats van luiers. We weten nogsteeds niet waarom dat is. Ik probeerde het te vragen, maar gezien het gebrekkige Engels, snapten ze daar natuurlijk weer niets van. Die doeken zijn moeilijk om te doen omdat ze met een veiligheidsspeld vastgezet moeten worden, die door 6 lagen heen moeten dan om het goed vast te zetten. Dat lukte mij vaak niet zonder mezelf in mijn vinger te prikken. Die doeken nemen ook nauwelijks iets op, dus wat de functie ervan is weet ik niet. Eerst werden ze alleen gebruikt wanneer baby’s uitslag hadden.

Ook hebben we een keer geholpen met het eten geven. Dit ging best goed bij mijn baby. Ik had de jongste baby van 11 maanden (die niet helemaal goed ontwikkeld is, zij is anders dan de andere kinderen), maar die at heel goed. Ze kregen een soort van groenteprak.

Het is wel jammer dat we de baby’s nu nooit meer zien. Met hun lieve lachjes, enthousiasme, het bloed wat ze onder onze nagels vandaan haalden soms, de scherpe nagels die ze we in ons kregen wanneer ze zich aan ons optrokken, de puzzelmatten die voortdurend werden losgetrokken, tot vervelens aan toe. En vooral ook dat ze altijd zo gezellig op schoot wilden zitten/liggen.

Volleyballen op de avond voor vertrek

De avond van tevoren vroeg de assistent van Bandula ook nog na werktijd of we wilden volleyballen. Hij had een volleybal. Super leuk natuurlijk, voor Dirkje al helemaal omdat zij op volleybal zit in NL. We gingen toen op het terrein volleyballen. Er sloten toen steeds meer mensen aan. Uiteindelijk waren we met een groep van 8 mensen, echt heel leuk en gezellig! Zij spraken overigens allemaal Engels.

Afscheid bij het kantoor

Bij het kantoor hadden we ook afscheid genomen. We hadden een taart gekocht, die ze op gingen eten toen wij weg waren. Dat is daar normaal, om dat niet samen met degene die het geeft te eten, net als dat je cadeaus dus pas achteraf uitpakt als je het krijgt. Ook gaven we stroopwafels en een kalender van Nederland, wat Bandula heel erg leuk vond!

Bandula vond het wel heel jammer dat we weg gingen. We maakten nog een foto samen en gingen toen naar ons hostel om onze spullen te pakken.

Die middag vertrokken we met de taxi op weg naar Unawatuna namelijk. Waar ik in een volgende blog meer over zal typen. Onze rondreis ging beginnen!

11-13 december: Grootste uitdaging; Adam's Peak! 5500 traptredes beklommen

Adam's Peak, bijzondere uitdaging en overwinning

Één van de grootste uitdagingen en must see bezienswaardigheden, is de Adam's Peak. Dat is een grote berg waarvandaan je vanaf de top een geweldig uitzicht hebt over de omgeving. Het mooiste beeld heb je echter als je de zonsopkomst ziet vanaf de top. Daarom dien je 's nachts al de berg te trotseren.

Het was wel een flinke tocht naar de Adam's Peak toe, met de taxi waren we vrijdag 11 december 4,5 uur onderweg vanaf het huis van Lenneke en Margo, waar we eerst heen gingen (omdat we daarvoor ook nog de VISA moesten verlengen in Colombo). We vertrokken vanaf hen om 22:10. We kwamen om 2:30 aan. In de taxi heb ik zelf nog iets van 2 uurtjes geslapen (hoe ik dat voor elkaar kreeg weet ik niet, gezien de enorme hobbelwegen) Ik was er wel blij mee omdat we dus een nacht door moesten halen. We startten toen de tocht. De Adam's Peak moet je beklimmen met 5500 traptredes. Daarbij waren er veel ongelijke treden. Hoge en lage tredes en vaak lange trappen achter elkaar. We liepen met een zaklamp omdat er totaal geen licht is. Al was mijn zaklamp voldoende om goed te kunnen zien, gelukkig. Het was verder ook echt kraakheldere lucht met een enorme sterrenhemel, wauw dat was mooi om te zien. Jammer dat je sterren niet goed op de foto krijgt.

Flink afzien, doorzettingsvermogen werd op de proef gesteld

Ik moet zeggen dat het flink afzien was voor mij. Ik merkte dat ik het wel zwaar had ermee, mijn ademhaling kreeg ik maar niet goed onder controle en het was zwaar, zoveel trappen. Ik had het uiteindelijk echt gehad. Maarja ik kon moeilijk terug, dus ik zette door. Al werden Lenneke, Margo en Dirkje volgens mij wel gek van mijn klaag-modus tijdens de tocht, hahah, sorry! :-P Gedurende de tocht waren er tussendoor wel rustpunten. We kregen op een punt ook een polsbandje bij een tempel. Leuk als herinnering, ik heb hem nu nog steeds om! Ook waren er punten onderweg waar je water en eten kon kopen, wat wel nodig was. Je zweette er behoorlijk en ik dronk daardoor ook flink veel, denk dat ik in die hele tocht wel 2 liter water heb gedronken. Als ik dat niet deed zou ik omvallen. Ik had al veel pauzes nodig tijdens het traplopen, die nam ik zelf ook, want ik wilde naar mijn lichaam luisteren omdat ik het anders echt niet vol zou kunnen houden. (5500 traptredes omhoog is niet niets.) De rest wachtte op bepaalde punten op mij.

De laatste paar honderd meter waren het zwaarst. Het waren stijle trappen, gelukkig wel met trapleuning. Die hielpen mij, ik heb mij letterlijk naar boven moeten takelen. xD De rest was al iets eerder boven, ik deed het op mijn eigen tempo. Ik vond het best goed dat ik binnen 3 uur boven was, om 5:30! Dat is een hele nette tijd. Oh wat was ik blij toen ik aan de top was, het voelde als een overwinning, trots! Blij dat ik doorgezet was. Het was er wel cooler, gelukkig had ik een jasje mee. Zeker omdat je zoveel zweet, koel je daar snel af. Een jasje of vest was dus wel nodig om niet ziek te worden.

Het was trouwens niet het hoogseizoen voor het beklimmen van de Adam's Peak, dus er waren niet heel veel mensen. Al kwamen we wel ook Nederlanders tegen en vele andere toeristen, wel fijn om meestal meerdere mensen tegen te komen. Maar het schijnt dat er tijdens de piek-dagen duizenden meer toeristen komen om de Adam's Peak te beklimmen. In deze periode valt er vaak regen, is het bewolkt, en kan het soms onveilig zijn. Maar hier hebben wij helemaal niets van gemerkt. Het was de volledige tocht droog en zelfs een heldere lucht.

Zonsopkomst op de top van de Adam's Peak

De zonsopkomst was echt heel mooi. je zag de oranje gloed van de zon langzaam over het landschap verschijnen. Wel was het wat jammer dat het wat bewolkt was geworden, maar ondanks dat was het toch nog mooi en de bewolking werd later ook wel wat minder.

Afdaling

Na 3 kwartier zijn we weer terug naar beneden gelopen. Ik moet zeggen dat ik de afdaling veel minder zwaar vond dan naar boven, maar toch was ook het afdalen niet heel fijn. Zodra ik stil stond merkte ik dat mijn knieën begonnen te knikken. Mijn benen hadden het flink te verduren gehad tijdens de weg naar boven. Tijdens het afdalen zagen we mensen omhoog lopen met zakken met eten en andere spullen op hun nek, die ze waarschijnlijk naar die verkooppunten moesten brengen. We hadden spontaan medelijden met die mensen. ZItten wij te klagen over de beklimming van de Adam's Peak, terwijl zij het zelfs met een lading op hun nek doen! Bij de afdaling zagen we wel heel veel mooie uitzichten, die we tijdens de klim omhoog in het donker niet zagen.

Na 2,5 uur bereikten we de taxi. Toen voelde ik mij wel heel trots, ik besefte mij niet dat ik dit gewoon gedaan had, even 5500 traptredes op en af lopen!.

Weekendje bijkomen aan het strand in Hikkaduwa

Om bij te komen van de Adam's Peak hadden we een weekend geboekt in een hotel bij het strand, in Hikkaduwa. Hier zaten ook een aantal huisgenoten van Lenneke en Margo op dat moment, die de dag ervoor de Adam's Peak gedaan hadden. We moesten 6 uur rijden met de taxi (die op ons had gewacht die volledige 6:15 u dat we onderweg waren bij de tocht) naar het hotel. Maar jeetje dat was wel fijn, om zo even bij te kunnen komen, een weekendje op het strand. We hebben er ook nog beachvolleybal gedaan met de huisgenoten van Lenneke en Margo. 's middags en 's avonds konden we ook op het strand eten. Dat was wel heel lekker!

Spierpijn

Ik merkte zondag wel dat mijn spierpijn echt best erg werd. Ik voelde mijn beenspieren goed. Het was dus een flinke work-out. Maar zeker de moeite waard! Ondanks dat ik tijdens de tocht eigenlijk spijt had dat ik eraan begonnen was (mijn conditie is namelijk niet top omdat ik niet veel sport). Dat was naderhand wel over, ik heb er zeker geen spijt van dat ik het gedaan had.

4-6 december: Weekendje Sigiriya en Dambulla. Safari en Lion Rock

Even een inhaalslag van mijn blogjes. Doordat we heel weinig internet hadden op de laptop, was het niet handig om hier alle verslagen bij te houden. Daarnaast was er in de weekenden ook vaak geen tijd voor. Daardoor heb ik van een paar weekenden en mijn laatste projectweek, nog niets geplaatst. Bij deze ga ik dat dus even inhalen.

In het weekend van 4-6 december hadden we besloten om naar Sigirya te gaan. In Sigiriya is er de bekende Lion Rock. Van daaraf is er een mooi uitzicht over de omgeving.

Dambulla; Kleine vergissing met het hotel

We moesten daarvoor voor het weekend naar Dambulla. Dat ligt ongeveer 20 minuten van de Sigiriya vandaan. Omdat we vanuit de village gingen, moesten we eerst naar een nabijgelegen station, Rambukkana. Daar kwamen Lenneke en Margo ook heen, dus dat was wel handig. We konden vanaf daar meteen samen reizen, met de bus. In totaal zijn we 4 uur onderweg geweest, inclusief een overstap in Kurunegala. Toen we bij het hotel aankwamen, schrokken we wel een beetje, het was minder mooi dan gedacht en een bouwput, haha. We moesten door blubber lopen op weg naar de receptie. Echter toen bleek dat ze daar helemaal geen kamers hadden gereserveerd voor ons. Dus wij belden Bandula, onze contactpersoon van Sarvodaya, omdat die voor ons gereserveerd had en de naam van het hotel door had gegeven. Toen bleek dat hij een foutje in de naam had gemaakt. Hij had geboekt bij een soortgelijke naam. Iets verderop. Dat hotel was echt vele malen luxer, dus wat een opluchting was dat zeg!! In ieder geval waren we nu wel blij met deze 'vergissing'.

Rock temple

We zijn toen we aankwamen naar de Golden Temple en Rock temple gegaan. Deze lag maar 500 meter van het hotel vandaan. Onderweg daarheen kwamen we al aapjes tegen. Die hadden we nog niet eerder zoveel en zo dichtbij gezien in Sri Lanka. De Rock Temple was wel mooi, met allemaal beelden en boeddha's in de inhammen. Ook was er een mooi uitzicht. De Golden Temple zijn we verder niet binnen gegaan.

Omdat we daarna daar klaar waren, zijn we 's avonds gaan kaarten. Was wel fijn om een rustig avondje te hebben.

Zaterdag gingen we dan naar de Lion Rock in Sigiriya en 's middags ook nog een gave olifantensafari!

Lion Rock Sigiriya

Om bovenaan bij de Lion Rock te komen moet je eerst 1200 traptredes op. Van gewone stenen trappen tot wenteltrappen. Ik dacht dat het zwaar zou zijn, zoveel trappen, maar dat viel reuze mee! Soms ook niet zo fijn voor mensen met hoogtevrees, je kunt vanaf de trappen zo naar beneden kijken. Gelukkig zit er altijd een railing. Vooral de weg terug was echt heel mooi, omdat je continue uitkeek over de vlaktes. De uitzichten vanaf de top waren ook mooi, hoewel het wat mistig en bewolkt was. We liepen een deel een andere weg terug dan de heenweg.

Wel een beetje stom, ik had mijn SD-kaartje van mijn fotocamera in mijn laptop laten zitten, die in het hotel lag, haha. Maar gelukkig had de rest ook een camera en had ik nog een ActionCam! Dus ik heb maar de wandeling naar de top gefilmd en tussendoor foto's gemaakt met die camera.

Toen we weer met de taxi verder gingen (die op ons had gewacht), bracht hij ons nog naar een tempel. Daar vlakbij was ook een mooi uitzicht die hij wilde laten zien. Dat was bijna nog wel mooier dan wat we bij de Sigiriya zagen. We moesten toen wel op blote voeten lopen daar op die weg. Wat we trouwens op heel erg veel plekken in Sri Lanka moeten doen. Bijna overal waar we binnenkomen moeten we de schoenen uit doen. Op stage was dat ook.

Olifantensafari in Sigiriya

's Middags gingen we met dezelfde taxi naar een olifantensafari bij Sigiriya. We zaten eerst te twijfelen of we dat wilden doen (zeker omdat we er nauwelijks iets over konden vinden bij die plek), maar uiteindelijk toch besloten het te doen. En wauw, dat is de beste keus ooit geweest. Wat was die natuur daar in dat park mooi!! En we gingen heel vaak compleet off road, er waren geen asfaltwegen. We kwamen zo hele kuddes olifanten tegen, die best dichtbij kwamen en de wegen overstaken. Ook baby olifantjes. Behalve olifanten zat er niet veel meer, behalve veel vogels en pauwen. We waren meestal als enige jeep bij de olifanten, iets wat ik heel fijn vond. Veel beter dan wanneer er een hele kolonne aan jeeps staat rondom olifanten. De drivers waren ook echt goede spotters en namen vaak een andere weg dan andere jeeps, waardoor we betere views zouden hebben qua dieren.

Het was dus zeker de moeite waard om het te doen. De tocht duurde 2,5 uur.

Terugrit naar de village, een beetje moeilijker dan verwacht

Zondag hebben we een beetje uitgeslapen en toen zijn we langzaamaan terug gegaan naar de village en Margo en Lenneke gingen terug naar hun eigen plek. Het was op het station even zoeken naar de goede bus, we werden van de ene naar de andere plek gestuurd. Maar toen we hem gevonden hadden was het wel prima te doen. Alleen op het station in Rambukkana moesten we een tuktuk nemen naar het huis in de village, maar dat bleek wat lastiger dan gedacht. De drivers wisten niet het adres te herkennen die we op een briefje meegekregen hadden. Sommigen hadden duidelijk geen flauw idee waar we heen moesten en gingen dus maar met een prijs gooien, voor 800 roepies. Dat is €5,60, wat mega duur is. Mooi niet dat we daarop in gingen dus.

Gelukkig zag ik later daar een vrouw staan met een kindje, die ik een paar keer in het huis in de village had gezien. Haar had ik daar een keer een soort van gesproken. Ik herkende haar toevallig en zij mij ook, ze glimlachte al naar mij toen ze mij zag. Pfiew! Onze redding! Zij heeft ons geholpen met het regelen van een tuktuk die ons naar het adres bracht. Ook regelde ze nog korting voor ons (400 roepies), door ons voor te doen als 'vrienden van haar'. Ideaal! Verder hadden we toen 's avonds niets meer gedaan.

Ons weekend was toen voorbij. Het was zeer zeker een goed geslaagd weekend, met name de Lion Rock en safari!

Einde van het villageprogram. Bijna terug van de rijstvelden naar de drukke stad.

Inmiddels zit onze periode in de village er alweer bijna op. Het was er erg leuk. We hadden er veel contact met de kinderen ook en konden veel lol met ze maken.

Eten

We kregen drie keer per dag rijst of noodles. Dat was even wennen. Maar nu vind ik het niet zo erg meer, ookal verlang ik wel naar een boterham in de ochtend en middag. We krijgen soms brood bij het avondeten, voor bij de rijst. Het eten was vaak wel heel lekker. Vaak rijst of noodles met dhal, tomaat, worteltjes, boontjes, aardappel, diverse curries en pompoen. Voor mij hield ze gelukkig rekening met spicy food. Als het spicy is, dan is het wel echt spicy. Bij mij gaat dan mijn mond helemaal branden. We aten helaas nooit samen met het gezin. De kinderen aten soms wel mee. Ze eten hier sowieso niet samen. Vaak eten ze voor de tv met hun bord op schoot. Ze eten natuurlijk met hun handen. Soms kregen we in de ochtend wel eens Hoppers, dat is een soort van kommetje van gebakken ei, ik heb geen idee hoe ze dat maken. Daar kreeg ik geen duidelijk antwoord op. Het is wel echt super lekker, we eten het met suiker, jam of boter. We waren altijd blij als we dat kregen ipv rijst.

Verder drinken we ook veeeel thee hier. Meestal met suiker erin. 's ochtends krijgen we thee met melk en suiker op onze kamer geserveerd. Dat vind ik wat minder lekker.

Onze bezigheden in de village

Iedere ochtend gaan we naar de pre school. Als we aan het omkleden zijn komen de kinderen van het huis vaak al bij ons kijken. We gaan dan om 7:45 ontbijten (uiteraard rijst) en om 8:20 lopen we samen met de jongste (5 jaar) naar de pre school verderop. Zij neemt, net als de andere pre school kinderen, altijd een bakje met mooie bloemetjes mee, die ze neerzetten wanneer ze bij de pre school gaan bidden.

Daar aangekomen komen vaak al kindjes naar ons toe. Die willen vaak op schoot zitten. Ook zijn alle ouders er dan nog, die gaan meestal later weg. Kinderen van de pre school moeten vaak nog best een eind lopen naar de school. Als het regende kwamen ze soms met een tuktuk. Die wordt hier trouwens veel gebruikt. Sommige mensen hier hebben hun eigen tuktuk. Een keer gingen we zelfs vanaf de pre school met de tuktuk naar het huis toen het regende, terwijl het denk ik 50 meter verderop is ofzo.

Dansen met de pre school

Er werd in deze week echt veel gedanst, omdat ze moeten oefenen voor een concert op 20 december. Wij deden vaak mee. Sommige dansen waren best gek. Leek een beetje op een kippen/vogeltjesdans. Als wij dan mee deden moesten de ouders vaak lachen haha. Soms bleven die kijken namelijk. Maar het was wel leuk om mee te dansen, anders zaten we alleen maar te kijken.

Chaos momenten en Hokey Pokey

Soms was het ineens chaos bij de pre school. Dan was de juf ineens weg of waren met andere dingen bezig. Dan gingen wij vaak maar de Hokey Pokey dans en If you are happy and you know it doen met de kinderen. Dat vinden de kinderen zelf echt super leuk en ze vragen er ook vaak zelf om. Ze doen dan ook echt allemaal heel goed mee. Achteraf zongen ze tijdens het spelen ook nog iedere keer de Hokey Pokey, echt leuk!! Ze konden het ook steeds beter uitspreken. Vaak gingen ze na afloop van onze twee liedjes uit zichzelf met de hele groep nog een liedje doen die zij kennen. Dat is bij hun echt leuk, je hoeft er geen startsein voor te geven, ze doen het zelf en iedereen doet mee. Wel wordt het vaak 'gecoördineerd' door dat jongste meisje uit ons gezin.

Dat dansen was iig wel goed om ze bezig te houden. Zeker omdat we hun taal niet spreken. Ik zou vaak wel willen dat ik hun kon verstaan, omdat ik wil weten wat ze allemaal zeggen. Maar behalve was sinhalese woordjes (rasai=lekker, hondai=goed, wahinoa=regen, la senai=mooi, Sube ude sena=goede morgen, sube de havela=goede middag, sube de ratria=goede avond en tellen van 1-10 in het Sinhalees ) kan ik er niets van verstaan.

Wat ons verder opviel was dat er veel voorgekauwd wordt voor de kinderen. Zoals bij het tekenen, dan wordt er voor de kinderen getekend en gaan zij het alleen inkleuren. Wij moesten dus heel vaak tekenen voor hun. Toen wij schudmuziekinstrumenten met de kinderen gingen maken, hebben we ze zelf laten tekenen, maar dat ging niet zo makkelijk in het begin, dat zijn ze niet gewend. We moesten met handen en voeten uitleggen ook aan de juf die totaal geen Engels kan, dat we ze zelf wilden laten tekenen. Toen ging de juf alsnog iets voor doen, waardoor de kinderen dat namaakten. Gelukkig gingen ze daarna wel zelf ook andere dingen tekenen. Sommigen kunnen heel goed tekenen. Jammer dat het zo uit handen genomen wordt.

Optreden met de pre school kinderen

Afgelopen maandag kregen we ineens te horen dat wij woensdag (vanavond dus) ook een dansoptreden moeten doen met de kinderen, dan is er een optreden van de pre school. We mochten zelf een dans verzinnen. Omdat we maar 2 ochtenden hadden om het met de kinderen te oefenen, kon het geen moeilijke dans zijn. We kozen voor de kabouterdans. Het is vooral leuk omdat het typisch Nederlands is en een kinderdans. Het oefenen ging best goed. Vanavond gaan we het optreden doen met de kinderen, we zijn benieuwd. Gelukkig kon ik op mijn mobiel het liedje van de kabouterdans downloaden en had ik mijn speakertjes mee, die kwamen nu erg goed van pas. :D

Engelse les geven

Ook hebben we 3 keer een Engelse les gegeven van 2 uur, aan kinderen uit de village. Dit waren 6-10 kinderen van tussen de 6 en 14 jaar. Er werd gezegd dat hun Engels heel zwak is (meer wisten we niet), dus we begonnen gewoon bij het begin. Ze bleken alleen al best veel te kunnen, maar vooral verlegen te zijn bij het spreken. Dat maakte het dus wel moeilijker voor ons. Het was vaak even improviseren. Maar toch ging de Engelse les best wel goed eigenlijk. De vrouw van het gastgezin was er meestal bij en kon soms vertalingen geven in het Sinhalees. Dat hielp wel.

Maar toch is dat lesgeven niet echt mijn ding. Al waren het wel leuke kinderen om les te geven. De oudsten wilden vanalles vragen enzo en vonden het super leuk om ons te leren kennen.

Het weer

Hier in het midden van het land regent het wel veel. Een tijdje was er weinig regen, maar de laatste tijd regende het vooral in de middag. Het was dan in de ochtend droog en zonnig en in de middag regen. Soms viel wel eens de stroom uit door de vele regen. Dan moesten we met een zaklamp douchen en in de woonkamer zitten. Soms was dat wel leuk, dan gingen we in het donker in de woonkamer dansen en zingen met de kinderen.

Maar ondanks de regen is de temperatuur hier wel lekker, rond de 25-30 graden. Als de zon schijnt is het er wel heel warm.

Qua beestjes hier valt het trouwens wel mee, ik had veel insecten enzo verwacht. Nu hadden we alleen een keer een grote kakkerlak, een kleine kakkerlak op mijn klamboe, grote spin en gekko's. Ohja en niet te vergeten de duizenden mieren die alles vinden. Dat hebben we hier wel geleerd: laat geen eten liggen. De mieren kruipen zelfs in een afgesloten koffer, rugzak en mini miertjes presteerden het zelfs om in een dichtgeknoopt plastic zakje te kruipen, waar ik koekjes in had bewaard. Die kon ik dus weggooien helaas. Ik durf hier niets meer open te maken zonder dat het in één keer op gaat, haha.

Verder leven hier ook wilde apen. Tijdens een wandeling door de village kwamen we ook apen tegen. En in het bos hiertegenover zag ik apen slingeren. Wel heel leuk.

Morgen gaan we eerst naar de Elephant Orphanage hier vlakbij en daarna terug naar Moratuwa, waar we eerst zaten. Daar hebben we eigenlijk ook wel weer zin in, Ookal gaan we de kinderen en mensen hier wel missen. Maar daar is weer meer binnen handbereik. Qua winkels en Internet. Internet was heel zwak hier, viel telkens weer weg. Alleen op bepaalde plekken in huis hadden we Internetbereik. Als afsluitende middag hier, hebben met de kinderen en mensen hier kruidnoten/strooigoed gegeten die ik meegenomen had vanuit Nederland, leuk om die gezichten te zien toen ze het gingen eten, ze kennen dat natuurlijk niet. Ze vonden het wel super lekker.

Weekendje Kandy. Botanical garden en tempel of the tooth.

In het weekend van zaterdag 28 november zijn we naar Kandy geweest. Vanuit de village was dat ongeveer anderhalf uur met de trein. We moesten helaas weer staan in de trein, het was druk. De rit naar Kandy was echt heel erg mooi, veel mooie uitzichten vanuit de trein, over het gebied. We reden heel hoog. Het was door de drukte wel moeilijk om het goed op de foto te krijgen helaas. De trein is super goedkoop trouwens, voor dat ritje van 1.5 uur betaalden we denk ik 40 eurocent. Ook de bus is altijd heel goedkoop. Voor een rit van 4 uur met de bus (inclusief overstap) hebben we ongeveer 80 eurocent betaald toen we naar Dambulla gingen. Echt bizar goedkoop.

Eenmaal aangekomen in Kandy moesten we nog met een tuktuk naar het hotel die we hadden geboekt. Dat was vrij vlakbij het station, maar wel flink bergopwaarts. We merkten meteen dat mensen ons vanalles probeerden aan te smeren. Voor tours enzo. Ook wilden ze ons in de maling nemen met de prijs voor het ritje met de tuktuk. Een tuktuk driver probeerde 500 roepies. Dat staat gelijk aan ongeveer €3.50. Hier in Sri lanka is dat echt heel duur. Uiteindelijk was het gelukt voor 250 roepies, €1.75 dus. Dat is nog steeds duur, maar doordat het zo bergopwaarts is moet de tuktuk meer kracht geven en verbruikt hij meer. Bij het hotel kwamen we Lenneke en Margo al tegen. Vanuit het hotel hadden we mooi uitzicht over Kandy. We zijn toen meteen gaan zoeken voor een plek om te lunchen. We kwamen uit bij een bakkerij. We beseften ons even niet meer dat bijna alles spicy is hier in Sri lanka. We hadden een soort pizzabroodje gekocht, die toch best pittig was. Dat was wel een domper haha. Daarna zijn we met de tuktuk naar de Botanical garden gegaan. Een mooi park. Zelf vond ik het niet heel bijzonder, maar wel mooi. Omdat het daarna alweer 2 uur geweest was, zijn we daarna met de tuktuk naar de tempel van de heilige tand gegaan. Dat was overal aangeraden om te bezoeken. We moesten daar onze schoenen uitdoen, we liepen op blote voeten. Daar binnen waren mooie buddha's. Ook zagen we veel mensen bidden. Maar ook deze tempel viel ons eigenlijk wat tegen. We hadden er meer van verwacht. De tand konden we ook niet zien. Dus behalve dat het er mooi was, was het niet zo spectaculair. Toen begon het helaas te regenen. We gingen maar met de tuktuk naar het hotel terug. Maar goed ook, want het regende heel hard. Daarna gingen we ergens wat eten en 's avonds gezellig kaarten. Omdat er verder niet veel meer te bezoeken was in Kandy, zijn we zondag naar het centrum gegaan. Daar was een overdekte markt met vaste kraampjes. Ze proberen ook daar veel aan te smeren, wat soms wel irritant was als je alleen even wilde kijken.

We moesten op tijd weer bij het station zijn, om kaartjes te kopen voor de trein. Die kunnen blijkbaar uitverkocht zijn. Bij de terugreis kon ik alweer niet staan. Het was best druk voor de zondag. Maar veel mensen gaan terug naar huis op zondag omdat ze maandag weer moeten werken. In de trein hielpen mensen wel veel. Ik vroeg aan iemand bij welk station we waren op dat moment, waarna meerdere mensen me op de hoogte hielden van waar ik eruit moest stappen. Dat is wel heel fijn, dat veel mensen Engels kunnen. Bij aankomst stond de vrouw van het gastgezin al klaar om met de tuktuk naar het huis te gaan.

We waren in ieder geval blij dat we maar twee dagen hadden in Kandy, er was minder te doen dan we dachten.

Het echte leven in Sri Lanka, leven in een gastgezin tussen de rijstvelden

Donderdag was het zover, we gingen naar het gastgezin, in Kegalle! Ik moet zeggen dat de rit best spannend was. Van het drukke stedelijke verkeer, gingen we steeds meer naar groene, bergachtige gebieden. We wisten niet waar we zouden eindigen. Vooral het laatste stuk maakte het spannend, toen we echt in de middle of nowhere waren met smalle kronkelende bergweggetjes, waarbij we niet zagen waar we waren, doordat het al donker was. 'Now we are pretty close to the village.' hoor ik Bandula, onze contactpersoon, nog zeggen. Oeff zou het in zo'n klein huisje in de bossen zijn zoals waar we nu rijden? Ook werd het Internet signaal en bereik op de mobiel steeds zwakker. We hoopten nog wel wat Internet te hebben in het dorpje, zodat we nog wel contact konden houden. Maar helaas, we waren op de bestemming en de verbinding was weg. Daar ben je dan...

Ontvangst in het dorp

Toen we uitstapten werden we verrast. Heel het dorp zat daar, om ons te verwelkomen. Dat was niet wat we hadden verwacht!! :o Ook de dorpskinderen stonden er, en gaven ons mooie orchideeën. We konden toen gaan zitten. We voelden ons wat ongemakkelijk. Hele speeches werden er gehouden in het Sinhalees. Wat wij niet konden verstaan. Maar ze legden uit wat onze plannen waren deze week en wat we kwamen doen. Soms vertaalden ze het even in het Engels. Ze waren iig heel blij dat we bij hun wilden komen.

Nadat dat voorbij was mochten we kennismaken met ons gastgezin, waarin ook 2 kinderen van 5 en 7 jaar wonen. 5 jaar geleden hadden ze ook vrijwilligers zoals wij in huis gehad. We merkten meteen dat de manier van begroeten hier anders gaat, ze geven elkaar een soort van omhelzing in plaats van een hand ofzo. We liepen daar een huisje binnen, waar thee klaar stond en allerlei Sri lankaanse zoetwaren. Het was best lekker, al was het wel erg zoet. Het is in Sri Lanka of zoet, of pittig, hebben we gemerkt.

We hadden niet veel tijd om te drinken, we moesten naar het huis toe waar we zouden verblijven. Dat was iets verderop. We hadden echt geen flauw idee waar we waren. Het huis leek best oké, maar heel simpel. In de woonkamer ligt een mooie vloer, maar de rest van het huis is beton. Bij onze kamer hebben we alleen een gordijn ervoor hangen als deur, al gingen ze later ook een deur plaatsen, of Nouja, een plank hout. De muren lopen niet helemaal tot aan het dak, maar het is open. Het is even wennen. Verder lopen er ook heel erg veel mieren. Even vroegen we onszelf af waar we aan begonnen waren.

Het leven tussen de rijstvelden

Maar de volgende ochtend was dat gevoel al wat minder, toen we nadat we echte Sri lankaanse thee op de kamer gekregen hadden (thee met melk en suiker) naar buiten liepen en eindelijk zagen waar we waren. We zitten midden tussen de rijstvelden!! Wauw wat is het daar mooi. Alsof je uit een ansichtkaart stapt. We werden meteen door de kinderen meegenomen een stukje verderop, waar we mensen bezig zagen in de rijstvelden, met ossen. Gaaf om te zien!

Sri lankaans ontbijt met rijst

Daarna moesten we ontbijten. In plaats van brood kregen we een typisch Sri lankaans ontbijt, met rijst en curry (een soort saus) en aardappel. Gelukkig hadden ze ook niet pittige saus. Ik moest even wennen weer aan de warme maaltijd in de ochtend, ik krijg dat normaal niet naar binnen.

Met ons aten ook de kinderen. Het contact met hun was eerst nog wat lastig omdat ze geen Engels kunnen. Zij brachten ons na het ontbijt naar de pre-school waar we zouden gaan werken.

Montessori Pre-school

De kinderen waren aan het bidden toen we aankwamen. Ook hier begint de dag daarmee. Daarna werden we wat overvallen toen de kinderen hun tekenspullen tevoorschijn haalden en één voor één naar ons toe kwamen. Ik dacht dat ze wat wilden laten zien, maar het was de bedoeling dat wij iets gingen tekenen voor hun, wat zij konden inkleuren. Onverwacht moesten we dus wat tekeningetjes uit de mouw schudden. Ze gingen het allemaal inkleuren en daarna aan ons laten zien, super leuk om te zien! :D

Dansen met de pre-school kinderen

Daarna was het tijd om te dansen, ze moesten oefenen voor iets in december. Er werd aan ons gevraagd of wij konden dansen ook. Nou zijn onze dansskills helaas niet zo goed, haha. We gingen eerst kijken naar de dans van hun. Toen werd gevraagd aan ons om met hun mee te doen. Oeff terwijl de ouders (die al die tijd bleven wachten) keken en lachten om ons (en wij om onszelf) , gingen we mee dansen xD wel heel leuk!! Het is een goede manier om uit de comfort zone te stappen.

Dat dansen duurde best wel lang en ze deden meerdere dansen. Heel anders allemaal als in Nederland, het gaat ook best langzaam.

Nadat ze gingen ontbijten om half 11 (met rijst en met de handen uiteraard) , was het speeltijd. Ze hebben best een grote speeltuin met speeltoestellen. De kinderen gingen ons later wat uitdagen (om bijv. Tikkertje te doen) en soms werden we aan onze hand meegenomen als ze iets met ons wilden doen.

Volleyballen en cricket met de dorpsbewoners.

Om 14:15 moesten we, nadat we weer geluncht hadden, Engelse les geven aan pubers vanaf 12 jaar. Hier hadden we ons niet op voorbereid. Maar toen we er aankwamen bleek er niemand te zijn. Toen zijn we met wat kinderen gaan volleyballen (gewoon over spelen, niet op het volleybalveld die ze ook hebben.). Later sloten er ook vrouwen aan. We merken dat volleybal hier vaak gedaan wordt, ze kunnen het allemaal heel goed!!

Het was leuk om op zo'n manier met de mensen in contact te maken en lol te hebben.

Communicatie

Soms is het wel wat ongemakkelijk hier. Weinig mensen kunnen Engels. De moeder van het gezin spreekt in het Sinhalees tegen ons, terwijl we er niets van verstaan. (en zij verstaat ook echt geen Engels) De kinderen kunnen ook allemaal geen Engels. Ze praten soms ook in het Sinhalees tegen ons. De enige manier om met hun te communiceren is tot nu toe door het spelen van spelletjes met hun en lol te hebben met elkaar.

We leren wel woordjes Sinhalees, maar het is heel moeilijk en ik kan het bijna niet onthouden.

In de steden en onderweg spreken best veel mensen Engels, dat is fijn.

Over communicatie gesproken, dat is hier sowieso ook anders dan in Nederland. Normaal als je 'ja' knikt ofzo, weten we dat je 'ja' bedoelt, en nee schudden betekent nee. Maar hier in Sri lanka is het omgedraaid, als ze nee schudden of zeggen, bedoelen ze ja. Dat is wel wennen en zorgde vooral in het begin voor verwarring. Ook noemen ze alle vrije dagen 'holiday', ook de weekenden. Wat voor ons vanzelfsprekend is, hoeft hier dus niet zo te zijn.

Ook stellen ze hier overal dezelfde vragen, over hoeveel broers of zussen we hebben, wat onze ouders voor werk doen, wat voor werk we zelf doen en of we getrouwd zijn. Hier hebben ze niet zulke grote gezinnen, vaak 2 kinderen. Trouwen doen ze rond hun 25e. Hier in de omgeving is rubber, rijst en bananen een grote inkomstenbron.

Dat hebben we ook gemerkt, om 2:30 in de nacht is er ineens iemand wakker in huis. We hoorden allemaal geluiden en het licht in de ruimte hiernaast ging aan. Ik vroeg later wat dat was, maar de man moet vaak in de nacht rubber van bomen halen. Daarom is hij in de nacht wakker.

Soms is het nog wel wennen om in een gastgezin te wonen. De mensen zijn wel aardig, hoewel die moeder niet echt leuk is vind ik. Maar die kan ook geen Engels en wil teveel voor ons bepalen. Wanneer we eten, drinken, douchen of slapen bijvoorbeeld, terwijl ik dat zelf wil bepalen wanneer en hoe snel ik dat doe. Dat is even wennen, ik houd daar niet zo van. De kinderen willen ook vaak aandacht. Dat is wel leuk. De dochter van de moeder woont ernaast en kan dus wel Engels,zij kookt voor ons. En communiceert met ons.

Kandy

Dit weekend zijn we naar Kandy geweest. Daar zal ik nog apart een x wat over typen. Omdat in de village geen Internet is, alleen heel zwak soms op de telefoon, typ ik dit op mijn mobiel. Dat is niet heel erg praktisch dus ik probeer vrijdag als we weer op pad gaan en in een hotel met Internet zitten, wat te plaatsen. Dan plaats ik ook een video van hier in de village die ik op de eerste dag in de village gemaakt heb.