Inmiddels zijn we alweer over helft van de week. De tijd gaat super snel. Dinsdag begonnen we met ons project, we startten bij het nutrition centre. Een tehuis voor baby's (allemaal verstoten/wees) tussen de 3 maanden en 3 jaar dus.

Beetje ongemakkelijk begin

Het begon daar een beetje ongemakkelijk. We werden daar binnen afgezet, werden niet voorgesteld aan het personeel en er werd ook niets tegen ons gezegd. Daarnaast spraken de meesten ook geen Engels, alleen Sinhalees. Tsja we liepen maar wat verder. Er waren wat kinderen aan het spelen in de speelhoek. Daar stond welgeteld 1 plastic speeltoestelletje. We werden meteen heel erg aangekeken door de baby's, die nieuwsgierig bij het hekje kwamen staan, vier op een rij. Nog steeds is er niets tegen ons gezegd.

Contact met de baby's

Ik maakte maar wat contact met de baby's, ging op ooghoogte zitten en pakte een handje van eentje vast. Ik speelde wat met die baby en liet hem een high five geven voor de grap. Dat vond hij super leuk en wilde het telkens weer doen en werd er enthousiast van. Andere baby's wilden het ineens ook en ze gingen lachen. Vanaf toen ging het eigenlijk wel wat makkelijker in het contact, op een of andere manier. Die lach op hun gezichtjes is echt aandoenlijk. Ik weet niet hoe oud deze waren trouwens. Ze doen wel heel graag dingen na. Dirkje deed de high five met eentje en stak daarna de duim omhoog, van 'goedzo!'. Hij deed dat meteen na. Daarna iedere keer als je hem de high five gaf, deed hij zijn duim omhoog, hahah. Dat was wel grappig. Zelfs de dag erna deed hij dat nog soms.

Taalbarrière

Terwijl we met ze aan het spelen waren werden we echter wel aangestaard door wat medewerkers die op een bank zaten. Dat was wel wat ongemakkelijk, want we wisten niet wat ze van ons verwachtten. Ik probeerde contact te maken met hen, maar dat ging niet zo gemakkelijk, ze konden echt geen Engels. Als ik met handen en voeten probeerde duidelijkheid te krijgen, kwam er ook niets uit.

Geen tot weinig stimulatie

Soms gingen we maar even weer bij die baby's in de speelbox weg, even verder rondkijken of we iemand zagen die we konden spreken over wat we konden doen. Terwijl we rondliepen zagen we een baby in een bedje liggen, die wel opviel. Hij was de hele tijd aan het heen en weer wiegen, rare lage geluiden aan het maken en had geen speelgoed in het bedje liggen, alleen een knuffel. Hij was vrij klein. Hij schijnt 1 jaar te zijn. We vinden hem zo sneu. Hij komt nooit uit zijn bedje volgens mij en wordt niet gestimuleerd. Lopen kan ie niet. Als je zijn handjes vasthoudt kan ie staan tegen de rand van het bedje aan, maar doet geen stap vooruit. Verder heeft hij ook een sterk zuigreflex, maar niets om op te zuigen. Iedere keer stopt ie met een mijn vinger in zijn mond als ik zijn handje vasthoud.

Dat is trouwens bij alle baby's zo, ze worden zeer weinig gestimuleerd en krijgen weinig persoonlijke aandacht.

Tijd om te slapen

Ondertussen waren de baby's in de speelbox zich aan het vervelen en zagen we eentje anderen omver duwen en trekken. Ze werden toen ineens door een medewerksters allemaal uit de box gehaald en in hun bedjes gezet. Het was tijd om te slapen. Ze werden in bed gelegd en er werd niets mee gedaan. Ze slapen in het licht, hebben geen dekentjes ofzo, ze worden gewoon in hun bedjes gezet en ze moeten zelf maar gaan slapen.

De peuters, filmpje en plastic speelgoedjes enige middel om ze bezig te houden

Aan de andere kant van het gebouw is er wel nog een afdeling waar grotere baby's zijn. Ik vroeg aan iemand (ook een vrijwilliger) die toevallig wel Engels kan, of we daar ook heen mochten. Dat mocht, dus we gingen met haar mee daarheen. Ze hebben daar een zaal met bedjes en op de grond van die plastic vormpjes enzo als speelgoed. Dat was het. We maakten contact met de kinderen en de kinderen kwamen ook naar ons toe. Sommigen wilden op schoot. Het was ook hier aftasten wat er wel of niet getolereerd werd in de omgang met de kinderen. Mogen we ze wel of niet oppakken, op schoot nemen of weet ik veel wat? Maar toen een kindje heel graag op mijn schoot wilde zitten, deed ik dat maar. Zij zei ook 'mama' tegen mij. Dat was wel even moeilijk, want ik weet niet of zij wel of geen mama nog heeft of wat voor verleden zij heeft. Maar het spelen hier ging verder wel goed, de kinderen kwamen ook vaak naar ons toe. Alleen op een gegeven moment werd een filmpje op een laptop aangezet en werden ze op een rijtje op een bed neergezet. Dé manier om ze bezig te houden hier. Ik zag de leidsters namelijk zelf bijna niet spelen met de kinderen.

Het was wel weer (alsof het niet al ongemakkelijk genoeg was) een ongemakkelijk momentje toen ineens veel net gekleedde mensen binnen kwamen, inclusief cameraploeg. Die gingen ons filmen, terwijl wij met de kinderen bezig waren. Bleek dat ze wilden laten zien hoe hier kinderen gehouden werden.

Etenstijd

Daarna was het etenstijd. Weer alle kinderen op een rij op de houten bankjes. Toen werd er één voor één met de hand een hap rijst naar binnen gepropt bij de kinderen, naar mijn idee veel te grote happen. Ik kan er nogsteeds met mijn hoofd niet bij waarom ze het zo doen en de kinderen niet zelf laten eten. Ze eten hier immers sowieso met de handen, dan kunnen de kinderen dat toch ook? Maargoed. Na de rijst was het tijd voor yoghurt. Er werd toen aan ons gevraagd of we wilden helpen. We mochten een kindje yoghurt geven. Daarna moesten de kinderen naar bed. Ze werden in de bedjes gelegd en verder werd er volgens mij ook hier niets gedaan aan slaapritueel. We moesten zelf toen weg, we hadden een paar uur pauze.

Wassen van de baby's, lopende band werk

Om 15:00 waren we terug bij de baby's. We mochten helpen met het wassen van de baby's. Luiers worden echt veel te weinig verschoond. Het stinkt echt. Ik weet niet hoevaak per dag dat gedaan wordt. We zagen dat het verzorgingsritueel totaal niet gezien wordt als belangrijk voor het persoonlijk contact met de kinderen. Er werd totaal niet op de kinderen gereageerd. Ze werden uitgekleed, in een wasbak afgespoeld en doorgegeven aan de volgende persoon die ze kon aankleden. Wanneer wij persoonlijk contact wilden geven aan de baby's en gewoon de tijd ervoor wilden nemen, werden ze wat ongeduldig, dus daar was geen tijd voor volgens hun.

Toch gingen we 'stiekem' als we ze in onze armen hadden als ze naar hun bedjes gebracht werden, ze even knuffelen enzo. Je zag gewoon die lach op hun gezichtjes, dat was echt leuk. Het was vaak moeilijk, omdat zodra wij ze aandacht hebben gegeven en we daarmee stopten, ze gingen huilen. Waarschijnlijk omdat ze die aandacht normaal niet krijgen. We hebben geen enkele medewerker zulke aandacht zien geven.

Met de baby's spelen

Na het wassen mochten we echter met de baby's spelen in de speelbox. We mochten er bij in. Dat was echt super leuk, ze waren zo vrolijk, aanhankelijk en wilden echt met ons spelen. We hebben heel wat afgelachen. Ze zijn ook zo lekker ondeugend. Ook wat meer verlegen baby's kwamen uiteindelijk wat meer los en kwamen tegen ons op staan en spelen. Ik kreeg er ineens ook weer zin in om hier te werken met deze leuke baby's. Ik had niet verwacht dat we zoveel met de baby's bezig mochten zijn.

Tweede dag. Pre-school en nutrition centre

Bij de tweede dag gingen we eerst naar de pre-school. We werden gevraagd of we daarheen wilden in de ochtend. Dat leek ons wel heel leuk! We kwamen daar aan en toen waren ze daar aan het bidden. Wij wachtten even. Daarna gingen we kijken terwijl ze (9 pre-school kinderen) liedjes zongen en daarna helpen tijdens het tekenen. Ze leerden de ‘normale’ letters (inkleuren), zoals wij ze kennen. Wij moesten die tekenen en iets tekenen wat in het Engels begint met die letter. Ze printen hier namelijk niets, ze tekenen alles zelf. Dat vraagt wat van je tekenskills hahah. Ik kan best tekenen maar uit het hoofd is een uitdaging, Ondertussen was er ook een meisje bij mij op schoot komen zitten en ging een jongetje mij laten zien hoe je Sinhalese letters schrijft, hahah :D We gaan vanaf nu iedere ochtend naar de pre-school.

Taalbarrière bij de kinderen

De kinderen op de pre-school praten allemaal Sinhalees. Ze leren wel wat Engelse liedjes en woorden, maar tegen ons houden ze hele verhalen in het Sinhalees. Iets wat niet te begrijpen is. Soms is dat wel lastig, omdat je geen idee hebt wat ze tegen je zeggen. Normaal speel je daarop in, maar nu gaat dat niet. Soms vraag ik dan vertaling door 1 van de 2 juffen. Verder zijn het ook heel ondeugende kinderen. Ze wilden buiten ook met ons spelen. Daar staat een schommel en een klimtoestel en wip. De kinderen zijn wel echt heel erg lief.

Helpen met wasritueel bij nutrition centre

Toen we 's middags naar het nutrition centre gingen, was het weer ongemakkelijk, Er was ineens weinig personeel en het personeel wat er liep, sprak geen Engels. Een van hen begon met wassen. Ik vroeg of we mochten helpen misschien. Dat mocht.Ze vroeg er zelf niet om maar bleek het wel achteraf heel fijn te vinden. Dirkje en ik hebben toen samen geholpen met de baby’s en we konden bijna alleen werken. Zij zelf ging de baby’s dan wassen en wij aankleden en naar hun bedjes brengen. Toen alles klaar was zeiden ze dat we baby’s naar de speelhoek konden brengen. Mochten zelf weten hoeveel. Dat vond ik wat vreemd, want als het aan mij lag zou ik dan allemaal doen. Maar nee, na 4 baby’s was het ‘finished’ volgens hun. Beetje sneu voor de rest, die de rest van de dag ook alleen nog maar in hun bedjes liggen.

Behalve dat tijdje speeltijd liggen ze namelijk in hun bedjes. Vaak uit verveling vallen ze weer in slaap. Er worden geen activiteiten gedaan met ze. Wij gaan kijken of we hierin wat zouden kunnen bijdragen. Iets waardoor dat in te passen zou zijn in hun programma. Nu als de baby’s aan het spelen zijn in de speelhoek, zitten de medewerkers op de bank namelijk.

We zijn benieuwd wat we verder nog kunnen betekenen voor hun. Soms is het even schrikken als je erbij nadenkt dat de baby’s veel te weinig stimulatie krijgen. We zijn wel heel blij dat wij met ze mogen spelen iedere keer en ze zo meer aandacht kunnen geven. We zien hoeveel lol ze erin hebben en ze trekken ook echt naar ons toe. De medewerkers lachen ook als ze dat zien.

Weekend Mirissa

Vanaf morgen gaan we een weekend met Lenneke en Margo naar Mirissa, het zuiden van Sri Lanka. Daar is een mooi strand en zijn er walvistours. We zijn erg benieuwd en hebben er zin in om er even op uit te trekken een weekend lang.