In deze blog blik ik terug op de afgelopen 6 weken, ditmaal vanuit Nederland.

In deze periode heb ik enorm veel nieuwe ervaringen opgedaan. Ik mis Sri Lanka nu al.

Met de prachtige natuur, super vriendelijke en behulpzame mensen, de dagelijkse thee en echte Sri Lankaanse snacks die we kregen.

Sri Lankaanse cultuur

Als ik terugdenk aan de cultuur, dan viel het op dat een groot gedeelte van Sri Lanka Boeddhistisch was. Er werd iedere dag gebeden. Dit maakten we ook bij de pre-schools mee. Kinderen leerden al vanaf jongs af aan om te bidden en konden hele gebeden opzeggen. Al was het meer zingen. Er waren overal hoekjes ingericht met boeddha's en wierrook, waar ze zich naar richtten tijdens het bidden. Die boeddha’s zag je overal terug. Ook in tuktuks hadden veel tuktukdrivers een boeddha en wierrook branden. In de village werden er iedere ochtend ook bloemetjes uit de tuin meegenomen door de pre-school kinderen. Deze zetten ze neer op een plek bij de boeddha, voor ze gingen bidden.

Verder droegen ook alle vrouwen sari's of rokken met een t-shirt. Daarbij zagen we dat ze hun schouders en knieën altijd bedekten, maar de buik was vaak voor een deel bloot. Wat overigens niet altijd het mooiste beeld gaf :P Je weet wel waarom. Wij dienden ook onze schouders en knieën te bedekken. We droegen dus dunne lange broeken of driekwart broeken, en t-shirts. Al konden we in toeristische steden zoals Unawatuna, Galle en Sigiriya, wel een korte broek en topje aan.Dat was wel fijn met die hoge temperaturen.

Kerst

Maar toch, ondanks het boeddhisme, werd er wel kerst gevierd, overal was kerstversiering, kerstbomen, kerstmuziek, caissieres in de supermarkt met kerstmutsen op, en er stonden overal kreten zoals Merry X-mas, enz... Dat gaf wel een super leuke sfeer overal!

Eet-en drinkcultuur

Verder was het een echte eet- en drinkcultuur. We merkten dat eten en drinken belangrijk was. Overal waar we kwamen werd er thee geschonken en (Sri Lankaanse) snacks aangeboden. Er werd ook altijd aangedrongen om meer te eten en als de thee nog te heet was om te drinken en je het even wilde afkoelen, kon je er van op aan dat ze ondertussen wel 3 keer zeiden 'Drink!'. Of wanneer je een schaal met koekjes had en je al 2 koekjes gegeten had, kreeg je een derde in je handen geduwd, ookal wilde je niet meer. Deze taferelen kwamen we overal waar we waren tegen, dus is heel normaal in Sri Lanka.

Ook kreeg je vaak super veel rijst enzo, wat wij helemaal niet op konden. Ze leken het soms als belediging te zien als je veel moest laten staan. Sri Lankanen eten veel. Het schijnt ook dat dat komt doordat ze met hun handen eten, dus mindere hoeveelheden tegelijk, waardoor de vertering makkelijker gaat. Al gaat dat bij mij niet helemaal op, omdat ik rijst en noodles sowieso niet snel kan eten. O:) (Wat vaak resulteerde in dat iedereen uitgebreid zat te kijken hoe ik aan het eten was, omdat ik als laatste klaar was, haha) Het met de handen eten was niet helemaal ons ding. We hebben het een keer geprobeerd, maar het was toch fijner om met bestek te eten. Dat kneden in het eten is niet voor mij weggelegd, haha.

Verkeer

Het Sri Lankaanse verkeer was ook enorm anders dan in Nederland. Het is altijd een grote chaos, vooral in de stad. Iedereen gaat gewoon elkaar afsnijden en mensen geven hier ook de ruimte voor. Geïrriteerde mensen hebben we niet gezien. Als je in Nederland hetzelfde gedrag zou laten zien, zou je gegarandeerd boze blikken krijgen, middelvingers en een boete erbij + een hele hoop ongelukken. Al ging het in Sri Lanka ook niet altijd goed. Verder waren ook de ontelbare Tuktuks opvallend. Die overigens super handig waren, want overal waar we waren konden we gewoon een Tuktuk laten stoppen, zeggen waar we heen wilden, een prijs afspreken, en hoppa, gaan met die banaan! :D Voor 800 roepies zat je een uur in de Tuktuk. Dat staat gelijk aan ±€5,60. En ook tripjes naar de supermarkt deden we vaak met de Tuktuk, een ritje van 5-10 minuten voor 50-60 roepies, ±€0,35-€0,40.In Nederland zijn dat bedragen van niets natuurlijk! Soms was het een heel avontuur. De tuktuks werden overal tussengepropt, soms dachten we dan dat dat noooit zou passen, maar hoppa, ze propten zich er gewoon tussen, even toeteren en ze gingen wel een stukje opzij. Toeteren deden ze volop, vaak ook om te laten weten dat ze erlangs kwamen.Ook was het geen probleem om met z’n 4-en in een 3-persoons tuktuk te stappen, haha. Dirkje ging meestal op schoot bij iemand, dat ging voor kleine afstanden prima en scheelde weer de prijs voor een extra tuktuk.

Bus

De bussen waren ook niet te vergeten. Soms was het lastig om een goede bus te vinden, maar meestal als we naar toeristische/bekende steden wilden met de bus, dan stond het wel in normale letters op de bus waar ze heen gingen. Alleen sommige bussen hadden het alleen in het Sinhalees staan. Toch zijn we er heel goed uit gekomen. We stapten de bus in (soms moest je echt snel zijn want als je een voet binnen zet rijden ze alweer plankgas weg), waarbij overigens de deuren open blijven staan. Later kwam er dan een mannetje langs voor de tickets. Het was vaak bizar hoe goedkoop de tickets waren. Voor 80 cent kon je gewoon een paar uur in de bus zitten. Soms werden we afgezet en vroegen ze bijvoorbeeld 250 roepies, terwijl de keer erna maar 100 roepies gevraagd werd. In de bus was er ook bijna altijd vrolijke Sri Lankaanse muziek. Soms was het zo druk dat we moesten staan. We moesten dan goed vasthouden, want voor je het wist trapte de chauffeur keihard op de rem en lag je voorin in de bus, omdat er dan iemand in moest stappen. Je kan bussen namelijk op veel plekken langs de weg gewoon laten stoppen. Ook gingen de bussen vaak keihard door de bochten.

De busritten waren vaak wel super mooi, Vooral richting het zuiden was het altijd langs de kust. De gehele route zeezicht dus. Zicht op spelende kinderen, door dorpjes/steden, mensen op het strand die cricket spelen...

Treinen

Behalve de bus en tuktuk hebben we ook regelmatig treinritten gedaan. Vaak met super mooie uitzichten en het was opvallend dat de deuren van de trein altijd open stonden, dus vaak hingen er mensen buiten de trein of zaten op het randje. Levensgevaarlijk, maar hier heel normaal. Treinkaartjes kosten ook geen drol. Ook hier zaten we meerdere uren in de trein voor niet veel meer dan 70 cent. Ik denk dat ons duurste treinkaartje 117 roepies was voor tweede klas.

Aangesproken worden door Sri Lankanen

Vaak werden we aangesproken in het openbaar vervoer. Ze vroegen dan waar we vandaan kwamen en of we vrijwilligerswerk deden of dat we gewoon kwamen om Sri Lanka te bezoeken. Ook waren ze vaak benieuwd hoe we Sri Lanka ervaarden. Ik zag dan vaak dat ze trots waren op hun eigen land.

Toerisme

In sommige gebieden kwamen we veel toeristen tegen. Die vielen natuurlijk op, als blanken tussen de Sri Lankanen. Dit was bijvoorbeeld heel erg het geval in Galle, Unawatuna en Hikkaduwa. Dit waren super toeristische strand-steden. Maar ook bij de Adam’s Peak en Horton Plains kwamen we veel blanken tegen, soms ook Nederlanders. Het tegenovergestelde zagen we in andere steden, zoals waar wij verbleven in Moratuwa en in de village Udugama. Hier waren echt geen toeristen, we waren de enige blanken. Op dat soort plekken werden we wel vaak aangestaard. We waren net een soort attractie.Tijdens de safari als we een andere jeep tegenkwamen met Sri Lankanen erin, maakten ze vaak foto’s van ons, ongeacht of daar een meter verderop een olifant stond. :’) Ze zullen vast thuis komen met: wauw, we hebben blanken gespot! Ipv dat ze enthousiast vertellen over de olifanten die ze tegenkwamen.

Maar we hebben ons hier ook geen moment onveilig gevoeld. We werden alleen vaak aangesproken, maar we konden gewoon veilig over straat lopen. Al liepen we nooit alleen, uit voorzorg. ‘s Avonds moesten we ook niet op straat zijn. Dit werd ook afgeraden door veel mensen. Dit deden we dan ook niet. Alleen in toeristische steden zoals Unawatuna konden we ‘s avonds in het donker over straat, al namen we dan wanneer het echt laat was, toch de tuktuk.

Werken in het Nutrition centre

Het werken in het nutrition centre was niet altijd even makkelijk. Er was een heel andere benadering van de kinderen. Ze reageerden weinig op de kinderen en de affectie was ver te zoeken. Er werd ook in hun ontwikkeling niets gestimuleerd. Ze hebben ook niet geleerd om te spelen. Dit was wel eens lastig om mee om te gaan, want wij konden in zo’n korte tijd daar niets aan veranderen natuurlijk. Toch probeerden we zoveel mogelijk liefde en aandacht te geven aan de baby’s. Tijdens het verschonen kregen we hier geen tijd voor, maar tijdens het spelen gelukkig wel. Bij de jonge baby’s mochten we daar veel met ze doen. Bij de oudere baby’s was dat wel anders, daar mochten we ze niet oppakken. Dit vonden we moeilijk. Omdat de kinderen er wel om vroegen. Maar tijdens het spelen pakte ik bijvoorbeeld dan maar de kans om ze wat te leren, zo bouwde ik torens van ringen met sommige baby’s, waarna ze dat uiteindelijk uit zichzelf nadeden en super trots waren dat ze dat konden. Dit wordt normaal nooit met ze gedaan, terwijl dit kleine dingen zijn waarvan ze uiteindelijk veel kunnen leren. Er was vrij weinig speelgoed daar, dus echt veel mogelijkheden hadden we er ook niet voor. Er was geen ontwikkelingsgericht speelgoed. Alleen ballen waarmee je dus motoriek kon stimuleren, verder waren er alleen plastic vormpjes en wat plastic ringen. Ze krijgen regelmatig veel speelgoed geschonken, maar dit wordt niet gegeven aan de kinderen, omdat ze vinden dat ze er mee gaan gooien. Maar juist dat komt omdat het ze niet geleerd wordt om te spelen. De jongere baby’s (vanaf 1 jaar) wisten eerst niet wat ze met een (pluchen) opblaasbal die ik had meegenomen vanuit Nederland, aanmoesten, ze liepen er alleen maar mee rond. Soms ging er eentje mee rollen, gooien of voetballen. Ze vonden het wel een super leuke bal, na 5 weken speelden ze er nogsteeds enthousiast mee. Maar dus op een andere manier dan je zou verwachten. De bal lag nadat wij terug kwamen uit de village ook nog steeds in de speelbox, die hebben ze dus niet weggehaald. De kinderen kwamen hier trouwens ook nooit buiten, ondanks de speeltoestellen die buiten staan.

Ook sloegen ze vaak kinderen als ze iets deden wat niet mag. Vooral bij de peuters was dit het geval. Ik vergeet ook nooit meer hoe ze allemaal op een rijtje op een potje in de gang een half uur moesten zitten om hun behoefte te doen en hoe ze op een rijtje op een houten bankje werden gezet en rijst naar binnen gepropt kregen.

Toch heb ik hiervan geleerd om met verschillen in normen en waarden om te gaan. Ik moest daarvoor vaak mijn eigen normen en waarden even parkeren.

Maar de lach op het gezicht van de baby's/kinderen, de schaterlach om de kleinste dingen en hun vrolijkheid maakt alles goed! :D We hebben heel wat scherpe nagels in onze nek gekregen (van baby's die zich aan je optrekken), baby's die zich zo op je schoot laten ploffen (wat met de spierpijn van de Adam's Peak toen niet bepaald fijn was, haha), die continue bij je op schoot willen zitten. Er waren echt zoveel lieve baby's. Ik hoop dat ze later goed terecht komen bij een liefdevol huis.

Leven in de village

Het leven in de village was een ervaring apart. We leerden het echte Sri Lankaanse leven kennen. De mensen waren allemaal zo vriendelijk en behulpzaam. De onverwachte ontvangst door het hele dorp zal ik ook nooit vergeten. Het drie keer per dag rijst of noodles eten zal nooit mijn ding zijn, maar ik vond het wel leuk om te ervaren hoe een Sri Lankaan leeft, zij eten immers altijd rijst of noodles. We speelden veel met de kinderen van het gastgezin. Ondanks de taalbarrière konden we veel met ze communiceren en met ze spelen. Dit ging makkelijker dan verwacht. We waren blij dat de moeder van die kinderen wel Engels sprak. De oudere vrouw sprak namelijk geen woord Engels, wat soms voor irritaties en miscommunicaties zorgde omdat we elkaar niet verstonden. Ze sprak vaak in het Sinhalees hele verhalen tegen ons. We leerden hierdoor wel wat Sinhalese woordjes, ook door de kinderen die ons Sinhalees wilden leren. Bij de pre-school merkten we dat de leerkrachte weinig deed. Ze zat vaak op haar stoel en was ook vaak weg. Kinderen leerden niets zelf te produceren. Alles werd voor ze gedaan en zij mochten bijvoorbeeld alleen inkleuren. Ook hier wilden wij wat in veranderen, door ze een keer zelf iets te laten maken. Er was een enorme taalbarrière ook hier. Om dat duidelijk te maken moesten we veel uit de kast halen, maaar het was ons wel redelijk gelukt. Ze hebben uiteindelijk zelf dingen getekend, wat vaak super mooi was. Ik hoop dat de leerkrachte hier iets uit haalt en ze vaker iets zelf laat doen, maar ik ga er maar niet vanuit. Wel kregen de kinderen hier veel mogelijkheid om buiten in de speeltuin te spelen, waar ze vrij veel speeltoestellen hadden staan waar ze konden klimmen, klauteren, schommelen of op de wip konden zitten. In het begin vonden we het moeilijk om te bedenken hoe we hier met de kinderen konden spelen, omdat we hun taal niet spraken. Maar al vrij snel vonden we ook hier onze draai en vonden we manieren om te spelen met ze. Ze vonden de kleinste spelletjes al leuk, zoals van het onderste deel van een glijbaan springen, terwijl je hun handen vasthoudt. Buiten werktijd gingen we wel eens volleyballen met mensen uit het dorp, al was dit niet zo vaak. Het regende ‘s middags vaak en soms moesten we Engelse les geven ‘s middags.

Al met al was het een super ervaring om dit mee te maken in dit dorp, in een prachtige omgeving tussen de rijstvelden. Waar we overigens maar weinig keren mensen in hebben zien werken.

Sri Lanka ontdekken

In weekenden en de laatste 4 dagen hebben we Sri Lanka ontdekt. We hebben in die tijd enorm veel gedaan, veel meer dan gedacht. Alles was helemaal super verlopen! Alle trips hadden wel hun charme. Ze waren allemaal heel divers. Van een weekendje strand met een walvistour, tot het beklimmen van de Adam’s Peak en safari’s waarbij we olifanten van heel dichtbij hebben gezien. Kandy viel wat tegen maar de rest was met recht de moeite waard om te bezoeken! Het reizen naar de bestemmingen toe was vlekkeloos verlopen. Het was ook leuk om in de weekenden en laatste week met z’n 4-en te kunnen zijn altijd. Ook dit was geen probleem, ondanks de verschillende plekken waar we zaten. We hebben er super van genoten allemaal!

Sri Lanka is dus echt een super gaaf land en ik ben blij dat ik dit land heb mogen ervaren en ontdekken. Ik ga er zeker nog wel een keer naar terug. Al hebben we nu geloof ik alle hoogtepunten in Sri Lanka wel gezien. Slechts wat mooie stranden of enkele steden hebben we niet gezien. Ik ben blij dat ik de kans heb gehad om deze projecten hier te doen. Vanuit Sri Lanka werden we ook super begeleid hierbij, door onze contactpersoon van de organisatie waar we werkten.

Terugvlucht naar Nederland

De terugvlucht was trouwens ook helemaal goed verlopen. We hebben ontbeten op het vliegveld, waarbij we voor de laatste keer een heerlijk yoghurtje aten die we heel vaak kregen bij het eten en de laatste keer papaja. Soms leek de vlucht wat lang te duren voor ons gevoel, maar bij de laatste vlucht waren we zelfs 3 kwartier eerder geland dan van tevoren gepland was!! Dat vliegtuig zat ook totaal niet vol, Lenneke en ik hadden een extra stoel die vrij was naast ons (bij het raam), waardoor we dus meer ruimte hadden omdat we schuin konden zitten, want ik kon toen bij het raam zitten. :) Dat was een dikke meevaller. Mocht ook wel, na alle vertragingen die we gehad hebben in Sri Lanka, haha. Lenneke en ik waren allebei blij om weer thuis te komen. Al missen we Sri Lanka wel echt. We hebben ook nog wat last van een jetlag maar ik hoop hier snel overheen te zijn.

Ik zal nog steeds foto’s plaatsen hier op de blog in de komende week.