Vrijdag 13 november zijn Dirkje, Lenneke, Margo en ik vertrokken richting Sri Lanka.

We vlogen vanaf Dusseldorf. Daar ging alles eigenlijk heel soepel. We moesten naar Dubai vliegen voordat we door konden naar Colombo. Beide vluchten verliepen heel erg goed. Geen enkel probleem ondervonden. In de tweede vlucht had ik een uurtje of 1,5 kunnen slapen bij elkaar. Maar jeetje, we hadden echt geen besef dat we ineens gewoon aan de andere kant van de wereld belandden.

Aangekomen in Sri Lanka

En dan sta je ineens in Sri Lanka. Ik merkte meteen al de vriendelijkheid van de Sri Lankaanse vrouwen op. Ze glimlachten heel lief naar ons en begroetten ons. We zouden daar opgehaald worden van het vliegveld. Lenneke en Margo gingen naar een ander project/vrijwilligershuis dan Dirkje en ik. Dus eenmaal toen we de koffers (vrij snel) gevonden hadden en door de visumcontrole heen waren, gingen we naar de hal. We zagen al snel mensen met onze namen op de bordjes. Echter wisten we niet dat we al zó snel van elkaar ‘gescheiden’ werden. De koffers van Lenneke en Margo werden meteen overgenomen en ze gingen er vandoor, een beetje abrupt ‘afscheid’, we konden nieteens bespreken hoe we contact zouden houden. Maargoed, alles komt goed, dachten we! :) Dirkje en ik gingen maar even vragen of we nog even geld konden halen. Dat kon, want ze moesten toch nog even 5 minuten wachten. Wij naar de ATM, waar een rij van hier tot Tokio stond. Tsja… hoeveel ga je dan pinnen in Sri Lankaans geld? Vroegen Dirkje en ik ons af. Ik wist eigenlijk niet hoeveel roepies een euro was. Dus maar even gevraagd bij een geldwisselbalie. We voelen ons spontaan rijk. 7 euro is namelijk 1000 roepies. Wel handig om te weten hoe duur iets is in euro’s natuurlijk. Maar toen het wel erg lang duurde, besloten we toch maar terug naar de man te gaan, anders was het ook zo sneu dat hij zo lang op ons moest wachten. Hij zei dat we onderweg wel even zouden stoppen bij een ATM. Prima.

Op weg naar ons hostel

Het regende… al dagen lang, zei de chauffeur. Ik vroeg of dat normaal was, maar dat was niet zo. Normaal is de regen al over. Fijn, haha en het was ook erg broeierig. Maar wat een chaos, dat was het eerste wat mij opviel. Nederlandse verkeersregels gaan hier totaal niet op. Auto’s, honderden TukTuks, bussen en motoren kriskras door elkaar heen aan het rijden, elkaar afsnijden, links én rechts inhalen, midden op de baan en vooral veeeel toeteren. Hier zou ik het niet overleven als ik hier auto zou rijden, maar voor hun een hele normale zaak, zo vertelde de chauffeur. Hij zei dat als hij op de linkerbaan zou blijven rijden (ze rijden er links), anderen hem wel af zouden snijden en hij de ander moet gaan volgen. Daarom gaat hij er ook maar voorbij en anderen afsnijden, je moet wat he, om op de plaats van bestemming te komen... Het is echter volgens hem vooral in de grote steden zulke chaos, in de dorpjes veel minder. De omgeving was wel heel groen overal, veel bomen en beplantingen. En veel reclame borden langs de weg, veelal met zowel Sinhalese als Engelse teksten erop.

Sarvodaya

Na 1 uur en 15 minuten waren we er opeens al, in Moratuwa bij onze locatie. Dat ging snel! De koffers werden uitgeladen uit de auto en naar het kantoor gebracht voor ons, waar we Bandula ontmoetten, de contactpersoon met wie we sinds eind september mailcontact hebben onderhouden. We werden heel vriendelijk ontvangen, hij was erg blij dat we er waren. Hij was speciaal voor ons daarheen gekomen, eigenlijk is het een vrije dag namelijk voor hem. We kregen Sri Lankaanse thee en Sri Lankaanse soort van roze koek aangeboden. Dit was best lekker! Het viel ons op dat ze vooral veel verwachten dat je als gast veel eet van wat ze aangeboden krijgt. Continue werd er weer gezegd dat we nog meer moesten eten ervan. Ondertussen bespraken we het één en ander. We spraken af dat we om 12:30 een rondje zouden gaan rijden met de auto door de buurt zodat hij ons kon laten zien waar bijvoorbeeld een bank zat, de winkels en supermarkt. Zodat we op zondag de omgeving konden verkennen. Daarna zouden we gaan lunchen. Eigenlijk konden we geen eten meer zien. Het was namelijk voor onze begrippen 8:00 en we waren al een volledige dag wakker, waarbij we al 2 keer rijst te eten kregen in het vliegtuig als warme maaltijd. Maargoed, het is in Sri Lanka onbeleefd om eten te weigeren, dus we gingen maar wel gewoon de warme lunch nemen. We kregen drie keer per dag eten, wat voor ons gekookt wordt. Er wordt in het Cafeteria gegeten.

Het hostel

Maar… eerst naar het vrijwilligershostel om even alles te installeren en even op te frissen. Dit hostel ligt op echt maar 2 minuten lopen van het kantoor, op hetzelfde terrein. We zouden hier met zijn tweeën zitten. De woonkamer en keuken waren wel zoals we verwachtten, simpel maar prima. Echt volgens Sri Lankaanse stijl. Ook de kamers zag er prima uit opzich, Dirkje en ik hebben allebei een eigen kamer. Op zich ook wel weer saai om niet samen op een kamer te slapen, maar aan de andere kant ook wel weer fijn. Simpel ingericht met een bed (met klamboe), bureau en kast. Toen liet hij de badkamer zien, waar ik wel een beetje van schrok. De douchestang had geen douchekop en hing nog maar net aan de muur. De douchegordijnen waren vies en over het raam zal ik het maar niet eens hebben, haha. Vol met vieze spinnenrag achtig iets tussen de hor en het raam en in het raamkozijn. Slik… Dat hadden we niet verwacht, dat het zo erg zou zijn. Maarja we zijn dan ook in Sri Lanka en niet in Nederland… We zetten ons er dus maar overheen.

Eerste Sri Lankaanse lunch, pittig en veel!!

Toen het tijd was om te lunchen, gingen we naar het cafeteria. Waar we maar met z’n tweeën zaten in die zaal. We kregen een hele hoop eten op tafel in schalen. Rijst, noodles, worteltjes en boontjes, bieten, champignons en een een of andere currysaus waarvan we niet wisten wat het nou was. Eigenlijk werd ik al misselijk van het idee aan rijst eten om voor ons gevoel 8:00 in de ochtend. Zeker met die enorme hoeveelheid eten op tafel. Ze kwamen steeds meer dingen brengen. Na een eerste hap wisten we waar iedereen het over had, qua Sri Lankaans eten: pittig. Het eten was behoorlijk pittig. Maar desondanks wel lekker, ookal konden we er echt niet veel van op en brandden onze lippen bijna weg. We voelden ons niet altijd echt heel erg op ons gemak, zo met z’n tweeën in een eetzaal en keukenpersoneel die je aanstaart. Maar toen kwamen er ineens heel erg veel mensen en kinderen binnen, die andere maaltijden gingen eten. Veel mensen glimlachten naar ons. Het viel ons op dat ze met hun handen aten. Wij zelf aten wel met bestek.

Buurt verkennen, chaos op de weg.

Die middag zijn we nog even de buurt gaan verkennen, naar de winkelstraat. Weer een chaos in het verkeer. Met oversteken over een zebrapad zochten we altijd een ‘oversteek-buddy’, een Sri Lankaan die toevallig ook over moest steken, haha. Het verkeer rijdt namelijk gewoon door, totdat je zelf het initiatief neemt om over te steken, dan stoppen ze. Voor ons nog wat avontuurlijk, vandaar dat we blij waren als we een Sri Lankaan achterna konden. :D

Nadat we weer bij het hostel waren, kwamen we erachter dat onze meegenomen verloopstekkers niet in het stopcontact pastten. Ohjee!! Wij gingen dus maar terug naar de winkelstraat, op zoek naar een winkeltje waar ze heel toevallig van die stekkers voor Europese stekkers verkochten. Uiteindelijk de laatste hadden we het gevonden! Nog super goedkoop ook. Opluchting dus.

Vandaag zijn Lenneke en Margo naar ons toe gekomen met de TukTuk , dat was wel leuk en fijn! :)

Morgen introductie van het project! Benieuwd!

Morgen beginnen we met ons project, we krijgen dan de introductie. We worden gelukkig bij het hotel opgehaald en ’s avonds weer teruggebracht. Wij zijn wel heel benieuwd.