Inmiddels is ons project alweer voorbij. Wat is het snel gegaan ook, die laatste week. Donderdag vliegen we alweer terug naar Nederland!

Ik was eerst met het blogje gebleven bij het afscheid dat we zouden gaan nemen met de pre-school in de village.

Afscheid bij de village; optredens met uitgevallen stroom

De avond voor vertrek uit de village waren er dus optredens. Dit ging niet helemaal zoals gepland. Toen we aankwamen, bleek dat de stroom was uitgevallen. (Echt goede timing weer. Was wel gek dat de stroom uitviel, aangezien het niet hard had geregend of geonweerd) Er was dus geen muziek(speler) en ook geen licht. En aangezien het al donker was, was dat niet zo handig. Gelukkig hadden ze wel lichten die ze konden plaatsen, zodat je wel wat kon zien. En toen was het wachten…. tot de stroom weer aanging. Dat duurde lang en de kinderen werden ook drukker en drukker. Toen kwam ik op het idee om mijn laptop en mini speakers te halen en daar de muziek op af te spelen. Daar hadden we namelijk geen stroom voor nodig. Ze vonden dat een goed idee en zo haalde ik dus bij het huis mijn spullen op. Eerst zat er nog wel een CD in de muziekspeler van hun, die ze niet konden openen. Gelukkig ging voor 1 minuut de stroom ineens weer aan, waardoor we die eruit konden halen. Helaas was het maar voor korte duur, daarna ging het meteen weer uit, we waren net op tijd. We hebben dus mijn laptop gebruikt voor de muziek.

Blunder, onderuit gaan voor heel het publiek, oeps… :-P

Ik had wel een beetje een blunder, ik moest telkens de muziek uitzetten op mijn laptop, maar tijdens de optredens ging ik wel in het publiek zitten. Na ieder optreden ging ik snel naar mijn laptop die aan de andere kant stond, om de muziek stop te zetten. Één keer wilde ik alleen rennen, omdat ie heel hard stond en met het volgende nummer verder ging. Toen gleed ik alleen half onderuit met mijn slippers, pal in beeld van alle 60 mensen, die allemaal heel hard gingen lachen. Hahah :’) Oeps, moet mij dat nou weer overkomen? Hahah. Gelukkig ging het daarna wel goed. Wij deden ook de kabouterdans met de kinderen. Deze ging best wel goed! De kinderen waren trouwens voor onze dans allemaal gekleed in lange broek en t-shirt. Sommige meisjes hadden jongensachtige kleren aan. Dat zorgde ervoor dat een super mooi, schattig meisje, ineens helemaal niet meer zo schattig eruit zag, haha. Meer als een stoere jongen.

Helaas kon ik het niet zo goed filmen, gezien het weinige licht. Ik heb het wel gefilmd en soms zie je een stukje goed, maar het grootste deel is te donker. Ook hebben we nog een keer de Hokey Pokey en If you are happy and you know it gedaan, dit vroegen ze aan ons, of we die ook nog konden doen aan het einde. Deze gingen heel goed! De kinderen gingen gedurende de Hokey Pokey ook weer meezingen bij het refrein. Al was het niet zo enthousiast als eerdere keren.

Ongemakkelijke situatie tijdens ontvangst van een cadeautje

We kregen daarna als afsluiting nog een toespraak door iemand. Die bedankte ons eerst in het Sinhalees en daarna vertaalde hij wat hij zei tegen de mensen die er waren. Ze vonden het super dat we er waren en hij zei dat het voor iedereen een goede ervaring was. Toen kregen we nog een cadeautje. Dit was wel wat ongemakkelijk. In Nederland is het de bedoeling dat als je een cadeautje krijgt, je het dan meteen opent. Nu stonden Dirkje en ik daar ook met het idee van, is het de bedoeling dat we het nu open maken of niet? Maar ze stonden ons zo aan te staren, dat we het maar wilden openen. Maar toen we daarmee begonnen vroegen ze verbaasd of we het al open wilden maken. Sommige mensen moesten toen ook lachen. We voelden ons toen heel ongemakkelijk. Het blijkt dat je zoiets altijd pas openmaakt na de gelegenheid, dus thuis bijvoorbeeld. Toen we thuis kwamen hadden we dan ook meteen opengemaakt. Het was een mooi soort vaasje, heel leuk! Ik hoop dat hij heel aankomt, gezien hij in de koffer mee moet.

Na de optredens en toespraken ging iedereen naar huis toe. We konden geen afscheid nemen van de kinderen. Gelukkig bleek dat we de volgende ochtend nog even naar ze toe konden, voor vertrek! :D Toen hebben we nog 1,5 uur met de kinderen mogen spelen. Hier hadden ze speciaal tijd voor vrijgemaakt. Ik heb toen nog met een meisje die normaal wat stiller was, gevoetbald en met een bal overgegooid , dat was echt leuk. Helaas na die tijd was het tijd om te gaan. Dat was best moeilijk. De gedachte dat ik hun nooit meer zal zien. Mensen vroegen wel of we een keer terug wilden komen, maarja of dat ooit gaat gebeuren weet ik natuurlijk niet. Ik kreeg wel een brok in mijn keel bij het afscheid. Zeker toen de kinderen allemaal stonden te zwaaien en weer voor onze voeten gingen knielen. Dit afscheid heb ik overigens op film! Daar ben ik wel blij mee.

Groepsfoto maken van de kinderen van de pre-school, minder simpel dan verwacht

Die ochtend daarvoor wilden we trouwens nog een groepsfoto maken. Dat ging alleen wat anders dan wij hadden verwacht. Toen we aan de moeder van ons gezin vroegen om een foto te maken van ons met de kinderen, gingen de kinderen zich bij hun moeders, die er al waren, helemaal mooi laten maken. Haren werden gekamd en goed gedaan en ze deden hun schoentjes aan, terwijl ze normaal op blote voeten lopen daar. De kinderen werden netjes op een rijtje naast elkaar gezet om de foto te maken. Het was allemaal heel statig. Toen bleek dat de ouders ook op de foto wilden bij de kinderen. Zo kregen we een foto met de kinderen met hun ouders. Dat was op zich wel leuk, hoewel het de bedoeling was om een foto te hebben met ons met de kinderen. Dat hadden we toen dan ook gevraagd, of we ook met ons alleen met de kinderen op de foto konden. Gelukkig snapten ze dat.

Het waren wel heel leuke foto’s geworden!

Verder hadden de mensen van ons gastgezin het er ook wel moeiiljk mee dat wij weg gingen. Ze moesten huilen bij het afscheid!

Laatste week project bij het nutrition centre

Ook bij het nutrition centre kwam het einde in zicht. We waren na de twee weken in de village daar weer terug. Dat was best weer even moeilijk soms. Omdat we weer even moesten wennen aan de harde aanpak die ze hebben met weinig stimulatie en affectie. Wel merkten we dat onze hulp deze week meer gewaardeerd werd. We zijn zowel bij de jonge als de oude baby’s aan de slag geweest. We werden ook vaker gevraagd om mee te helpen en ze hadden meer geduld om soms ook dingen te proberen uit te leggen. Dat voelde wel goed. We mochten ook weer veel spelen met de baby’s. Die moesten overigens weer even aan ons wennen, ze waren ineens veel afstandelijker. Gelukkig was dat later weer voorbij.

Doel bereikt, de jongste baby’s laten spelen buiten hun bedjes

We wilden deze week proberen om die drie kleine baby’s ook de laten spelen buiten hun bedjes. Dit is ons gelukt! We hebben ze eerst laten spelen in een andere speelbox. Dit was geen enkel probleem. Later hebben we het voor elkaar gekregen om de baby’s bij de grote baby’s te laten spelen. Wonderbaarlijk ging dat uitzonderlijk goed. We merkten zelfs ook dat één van de jonge baby’s ineens heel veel los ging proberen te lopen!! Dit kon in het bedje bijna niet, omdat dat onstabiel is. Zij kon echt veel beter lopen ineens. De leidsters waren er verbaasd over en wanneer er iemand langs kwam, lieten ze het zelfs zien. Ze hadden nu dus ook door hoe belangrijk het is om ze op een vlakke ondergrond te laten spelen. Ze zetten de baby’s er zelf ook bij als wij er niet zijn. Dat is een goed teken. Verder zat deze week ook vaak één van de leidsters in de speelbox erbij. We zagen haar veel observeren van wat wij deden, en ze gebaarde ook dat ik één van de jongste baby’s op schoot moest nemen. Zij gaf al wel veel meer aandacht aan de kinderen dan normaal. Al is bij het spelen de stimulatie minimaal. Ze praten ook niet tegen de kinderen. Maar we hebben wel het idee dat ze er meer mee bezig zijn.

Behalve die drie baby’s kon ook ineens de baby met de huidziekte erbij in. Blijkbaar is de huidziekte minder. Het was wel fijn dat hij ook kans kreeg om met de andere kinderen dus in contact te komen. Ookal was het duidelijk zichtbaar dat hij het niet gewend was, hij krabte anderen vaak en had niet echt normaal contact zoals de andere baby’s.

Niet te harden stank

Bij het wassen van de kinderen was het soms wel even afzien. Het stonk heel erg als ze nog niet gewassen waren. Dat was echt niet te harden, die poepgeur. Ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgen, maar de kinderen zitten altijd helemaal onder. Soms was het zelfs zo erg dat een kind in de hoes van het bedje naar de wastafel gebracht werd, omdat anders alles onder het poep zou zitten. Ze worden gewoon veel te weinig verschoond, maar een paar keer per dag op vaste tijden. Gelukkig hoefden wij de kinderen zelf niet te wassen, dat is voor ons niet weggelegd om met de blote handen de poep weg te wassen. Wij hielpen dus altijd met het aankleden. Wat ook niet eenvoudig was, omdat deze week ineens alle baby’s die doeken om kregen in plaats van luiers. We weten nogsteeds niet waarom dat is. Ik probeerde het te vragen, maar gezien het gebrekkige Engels, snapten ze daar natuurlijk weer niets van. Die doeken zijn moeilijk om te doen omdat ze met een veiligheidsspeld vastgezet moeten worden, die door 6 lagen heen moeten dan om het goed vast te zetten. Dat lukte mij vaak niet zonder mezelf in mijn vinger te prikken. Die doeken nemen ook nauwelijks iets op, dus wat de functie ervan is weet ik niet. Eerst werden ze alleen gebruikt wanneer baby’s uitslag hadden.

Ook hebben we een keer geholpen met het eten geven. Dit ging best goed bij mijn baby. Ik had de jongste baby van 11 maanden (die niet helemaal goed ontwikkeld is, zij is anders dan de andere kinderen), maar die at heel goed. Ze kregen een soort van groenteprak.

Het is wel jammer dat we de baby’s nu nooit meer zien. Met hun lieve lachjes, enthousiasme, het bloed wat ze onder onze nagels vandaan haalden soms, de scherpe nagels die ze we in ons kregen wanneer ze zich aan ons optrokken, de puzzelmatten die voortdurend werden losgetrokken, tot vervelens aan toe. En vooral ook dat ze altijd zo gezellig op schoot wilden zitten/liggen.

Volleyballen op de avond voor vertrek

De avond van tevoren vroeg de assistent van Bandula ook nog na werktijd of we wilden volleyballen. Hij had een volleybal. Super leuk natuurlijk, voor Dirkje al helemaal omdat zij op volleybal zit in NL. We gingen toen op het terrein volleyballen. Er sloten toen steeds meer mensen aan. Uiteindelijk waren we met een groep van 8 mensen, echt heel leuk en gezellig! Zij spraken overigens allemaal Engels.

Afscheid bij het kantoor

Bij het kantoor hadden we ook afscheid genomen. We hadden een taart gekocht, die ze op gingen eten toen wij weg waren. Dat is daar normaal, om dat niet samen met degene die het geeft te eten, net als dat je cadeaus dus pas achteraf uitpakt als je het krijgt. Ook gaven we stroopwafels en een kalender van Nederland, wat Bandula heel erg leuk vond!

Bandula vond het wel heel jammer dat we weg gingen. We maakten nog een foto samen en gingen toen naar ons hostel om onze spullen te pakken.

Die middag vertrokken we met de taxi op weg naar Unawatuna namelijk. Waar ik in een volgende blog meer over zal typen. Onze rondreis ging beginnen!