Eerste weekend op pad. Mirissa en Galle+omgeving

Mirissa

In dit eerste weekend wilden we er even tussenuit. We hadden besloten om naar Mirissa te gaan. Dat ligt in het zuiden van Sri Lanka, aan de kust. Ze hebben daar hele mooie stranden. Wij droomden dus al weg bij het idee om even een weekendje uit te rusten aan het strand. Zo gezegd zo gedaan, hadden we een hotel laten boeken door onze contactpersoon. Die wilde voor ons bellen. Op de site zag het er goed uit.

Dirkje en ik moesten op vrijdagin de ochtend vertrekken, om 8:15 werden we opgehaald bij ons hostel. (Lenneke en Margo zouden 's avonds aankomen) We bespraken nog even wat en toen vertrokken we naar het station. Het station was wel echt in Sri Lankaanse stijl. Heel anders dan in Nederland. We moesten treinkaartjes halen, en we schrokken van de prijs. Dit keer niet vanwege hoge prijzen, maar omdat het zo ontzettend goedkoop was. Voor 200 roepies in de tweede klas, konden we helemaal naar het zuiden, wat een rit is van 3 uur. Omgerekend is 200 roepies, €1,40. In Nederland betaal je de jackpot voor die afstand met de trein. De treinkaartjes zijn ook wel grappig, gewone kartonnen kleine kaartjes met daarop een stempel ook van de bestemming. Deze moet je altijd als je uitstapt, weer afgeven bij het verlaten van het station. Zonder kaartje kun je dus niet reizen, net als in Nederland.

Begin van de rit

Kenmerkend aan de treinen in Sri Lanka is dat ze geen deuren hebben. Of nouja meestal hebben ze wel deuren, maar die doen ze nooit dicht. Mensen staan dus gewoon bij de deuropening uit te waaien en te genieten van het uitzicht, levensgevaarlijk, wat mij betreft. Na even te moeten staan, en door wat Sri Lankaanse jongens geroepen te worden, die muziek aan het maken waren verderop in een coupé, konden we gelukkig zitten. Toen was het vooral genieten van het uitzicht. De hele route was langs de kust, dus vaak mooi uitzicht over zee. Ook zagen we vaak kinderen cricket spelen. Een veel voorkomend spel in Sri Lanka.

Hotel

Toen we na 3 a 3,5 uur aankwamen hoefden we alleen nog een TukTuk te nemen naar het hotel. Dit was heel makkelijk, de eerste TukTuk voor de ingang van het station, bracht ons in een kwartiertje tot aan de voordeur van het hotel (Giragala village). We dachten even dat we in iemands achtertuin stonden, maar toen we verder liepen wisten we niet wat we zagen. Hotel direct aan zee, mooi graspark met hangmatten en ligstoelen. Super mooi!!! En toen bleek onze kamer ook nog eens echt dus uitzicht op zee te hebben, je kon zo de kamer uitlopen en een stukje verder stond je op het strand. De kamer zelf was ook super goed, met twee grote tweepersoonsbedden. We hebben meteen onze kans genomen om even op het strand te gaan liggen en daarna verderop op het strand te lunchen. Oh wat heerlijk, wat een rust, dit hadden we echt nodig. Toen moesten we toch echt nog wat voor school doen, dus zijn we met onze laptops buiten gaan zitten. Voor we het wisten waren Lenneke en Margo er al. We konden toen meteen gaan avondeten. Heerlijk om een keer wat anders te eten dan rijst. :)

Na een potje kaarten 's avonds voor onze kamers, konden we heerlijk slapen. Deze slaap hadden we nodig, want we moesten op zaterdag vroeg op (5:55). We gingen whaie watchen!

Walvistour

We wilden graag een walvistour doen, dus heeft het hotel voor ons dat gereserveerd. We werden opgehaald met een TukTuk en naar de haven gebracht. Op de boot kregen we een broodje en water en niet geheel onbelangrijk, zeeziekte pilletjes. Die had ik toch maar wel genomen.

Al zou het denk ik niet nodig zijn geweest. De zee was heel rustig en het was heerlijk weer.

Na een uurtje zagen we vinvissen! Wauw die zijn groot! We zagen ze van een afstand al spuiten boven het water uit. Het was indrukwekkend om te zien. Na ongeveer 3 uur kwamen we weer terug in de haven.

Galle en omgeving, TukTuk tour

Omdat we nog een hele dag voor ons hadden, zijn we met de bus naar Galle gegaan. Weer een nieuwe ervaring. De bussen crossen door de straten en je moet je echt vasthouden om niet ineens vooraan in de bus te liggen, wat bij mij op een 'onbewaakt' moment wel bijna gebeurde, toen de bus ineens remde. Wij moesten namelijk staan.

Na 3 kwartier waren we in Galle. Wat een drukte. We zochten een toeristen informatiepunt op, waar we een TukTuk hebben genomen om een tour te doen. De chauffeurs zouden ons op veel plekken brengen en dan na het bezoek weer verder rijden. Ideaal. Zo kwamen we op veel plekken waar we normaal niet snel zouden komen.

We waren echter wel vooral rondom Galle, bij Unawatuna bijvoorbeeld. We zagen de beroemde vissersmannen, de rock temple, een schildpadden kwekerij, herbal garden en nog veel meer. Niet allemaal vond ik het even spectaculair, maar wel leuk was dat we ook langs rijstvelden reden en theeplantages. Na 4,5 uur waren we weer terug in Galle. Daar wilden we nog naar de stad, maar omdat we die niet konden vinden, zijn we maar de bus terug naar Mirissa gaan zoeken. Maar goed ook, want het duurde langer dan de heenweg. We kwamen in het donker terug. Toen gingen we nog avondeten aan het strand.

Strand

Op zondag zijn we op het strand gaan liggen. het was heerlijk weer. Ook hebben we een berg getrotseerd. We moesten er wel over een stijl stukje waar geen leuning of trappetje was, heen, maar het was ons gelukt en de moeite waard. Het uitzicht was heel mooi.

's Middags zijn we maar naar het station gegaan om de trein terug te pakken. Het was natuurlijk ook weer 3,5 uur terug. Lenneke en Margo gingen met ons mee naar Moratuwa om vanaf daar de TukTuk te pakken naar hun plaatsje. We hoefden in de trein dus niet alleen te reizen. We werden op de terugweg wel behoorlijk aangestaard door mensen in de trein. We zijn echt een attractie. Niet erg comfortabel :P.

Maar al met al was dit weekend echt de moeite waard.

Volgend weekend gaan we naar Kandy en het weekend daarna naar Sigiriya. We zijn heel benieuwd.

Start bij het nutrition centre en pre-school

Inmiddels zijn we alweer over helft van de week. De tijd gaat super snel. Dinsdag begonnen we met ons project, we startten bij het nutrition centre. Een tehuis voor baby's (allemaal verstoten/wees) tussen de 3 maanden en 3 jaar dus.

Beetje ongemakkelijk begin

Het begon daar een beetje ongemakkelijk. We werden daar binnen afgezet, werden niet voorgesteld aan het personeel en er werd ook niets tegen ons gezegd. Daarnaast spraken de meesten ook geen Engels, alleen Sinhalees. Tsja we liepen maar wat verder. Er waren wat kinderen aan het spelen in de speelhoek. Daar stond welgeteld 1 plastic speeltoestelletje. We werden meteen heel erg aangekeken door de baby's, die nieuwsgierig bij het hekje kwamen staan, vier op een rij. Nog steeds is er niets tegen ons gezegd.

Contact met de baby's

Ik maakte maar wat contact met de baby's, ging op ooghoogte zitten en pakte een handje van eentje vast. Ik speelde wat met die baby en liet hem een high five geven voor de grap. Dat vond hij super leuk en wilde het telkens weer doen en werd er enthousiast van. Andere baby's wilden het ineens ook en ze gingen lachen. Vanaf toen ging het eigenlijk wel wat makkelijker in het contact, op een of andere manier. Die lach op hun gezichtjes is echt aandoenlijk. Ik weet niet hoe oud deze waren trouwens. Ze doen wel heel graag dingen na. Dirkje deed de high five met eentje en stak daarna de duim omhoog, van 'goedzo!'. Hij deed dat meteen na. Daarna iedere keer als je hem de high five gaf, deed hij zijn duim omhoog, hahah. Dat was wel grappig. Zelfs de dag erna deed hij dat nog soms.

Taalbarrière

Terwijl we met ze aan het spelen waren werden we echter wel aangestaard door wat medewerkers die op een bank zaten. Dat was wel wat ongemakkelijk, want we wisten niet wat ze van ons verwachtten. Ik probeerde contact te maken met hen, maar dat ging niet zo gemakkelijk, ze konden echt geen Engels. Als ik met handen en voeten probeerde duidelijkheid te krijgen, kwam er ook niets uit.

Geen tot weinig stimulatie

Soms gingen we maar even weer bij die baby's in de speelbox weg, even verder rondkijken of we iemand zagen die we konden spreken over wat we konden doen. Terwijl we rondliepen zagen we een baby in een bedje liggen, die wel opviel. Hij was de hele tijd aan het heen en weer wiegen, rare lage geluiden aan het maken en had geen speelgoed in het bedje liggen, alleen een knuffel. Hij was vrij klein. Hij schijnt 1 jaar te zijn. We vinden hem zo sneu. Hij komt nooit uit zijn bedje volgens mij en wordt niet gestimuleerd. Lopen kan ie niet. Als je zijn handjes vasthoudt kan ie staan tegen de rand van het bedje aan, maar doet geen stap vooruit. Verder heeft hij ook een sterk zuigreflex, maar niets om op te zuigen. Iedere keer stopt ie met een mijn vinger in zijn mond als ik zijn handje vasthoud.

Dat is trouwens bij alle baby's zo, ze worden zeer weinig gestimuleerd en krijgen weinig persoonlijke aandacht.

Tijd om te slapen

Ondertussen waren de baby's in de speelbox zich aan het vervelen en zagen we eentje anderen omver duwen en trekken. Ze werden toen ineens door een medewerksters allemaal uit de box gehaald en in hun bedjes gezet. Het was tijd om te slapen. Ze werden in bed gelegd en er werd niets mee gedaan. Ze slapen in het licht, hebben geen dekentjes ofzo, ze worden gewoon in hun bedjes gezet en ze moeten zelf maar gaan slapen.

De peuters, filmpje en plastic speelgoedjes enige middel om ze bezig te houden

Aan de andere kant van het gebouw is er wel nog een afdeling waar grotere baby's zijn. Ik vroeg aan iemand (ook een vrijwilliger) die toevallig wel Engels kan, of we daar ook heen mochten. Dat mocht, dus we gingen met haar mee daarheen. Ze hebben daar een zaal met bedjes en op de grond van die plastic vormpjes enzo als speelgoed. Dat was het. We maakten contact met de kinderen en de kinderen kwamen ook naar ons toe. Sommigen wilden op schoot. Het was ook hier aftasten wat er wel of niet getolereerd werd in de omgang met de kinderen. Mogen we ze wel of niet oppakken, op schoot nemen of weet ik veel wat? Maar toen een kindje heel graag op mijn schoot wilde zitten, deed ik dat maar. Zij zei ook 'mama' tegen mij. Dat was wel even moeilijk, want ik weet niet of zij wel of geen mama nog heeft of wat voor verleden zij heeft. Maar het spelen hier ging verder wel goed, de kinderen kwamen ook vaak naar ons toe. Alleen op een gegeven moment werd een filmpje op een laptop aangezet en werden ze op een rijtje op een bed neergezet. Dé manier om ze bezig te houden hier. Ik zag de leidsters namelijk zelf bijna niet spelen met de kinderen.

Het was wel weer (alsof het niet al ongemakkelijk genoeg was) een ongemakkelijk momentje toen ineens veel net gekleedde mensen binnen kwamen, inclusief cameraploeg. Die gingen ons filmen, terwijl wij met de kinderen bezig waren. Bleek dat ze wilden laten zien hoe hier kinderen gehouden werden.

Etenstijd

Daarna was het etenstijd. Weer alle kinderen op een rij op de houten bankjes. Toen werd er één voor één met de hand een hap rijst naar binnen gepropt bij de kinderen, naar mijn idee veel te grote happen. Ik kan er nogsteeds met mijn hoofd niet bij waarom ze het zo doen en de kinderen niet zelf laten eten. Ze eten hier immers sowieso met de handen, dan kunnen de kinderen dat toch ook? Maargoed. Na de rijst was het tijd voor yoghurt. Er werd toen aan ons gevraagd of we wilden helpen. We mochten een kindje yoghurt geven. Daarna moesten de kinderen naar bed. Ze werden in de bedjes gelegd en verder werd er volgens mij ook hier niets gedaan aan slaapritueel. We moesten zelf toen weg, we hadden een paar uur pauze.

Wassen van de baby's, lopende band werk

Om 15:00 waren we terug bij de baby's. We mochten helpen met het wassen van de baby's. Luiers worden echt veel te weinig verschoond. Het stinkt echt. Ik weet niet hoevaak per dag dat gedaan wordt. We zagen dat het verzorgingsritueel totaal niet gezien wordt als belangrijk voor het persoonlijk contact met de kinderen. Er werd totaal niet op de kinderen gereageerd. Ze werden uitgekleed, in een wasbak afgespoeld en doorgegeven aan de volgende persoon die ze kon aankleden. Wanneer wij persoonlijk contact wilden geven aan de baby's en gewoon de tijd ervoor wilden nemen, werden ze wat ongeduldig, dus daar was geen tijd voor volgens hun.

Toch gingen we 'stiekem' als we ze in onze armen hadden als ze naar hun bedjes gebracht werden, ze even knuffelen enzo. Je zag gewoon die lach op hun gezichtjes, dat was echt leuk. Het was vaak moeilijk, omdat zodra wij ze aandacht hebben gegeven en we daarmee stopten, ze gingen huilen. Waarschijnlijk omdat ze die aandacht normaal niet krijgen. We hebben geen enkele medewerker zulke aandacht zien geven.

Met de baby's spelen

Na het wassen mochten we echter met de baby's spelen in de speelbox. We mochten er bij in. Dat was echt super leuk, ze waren zo vrolijk, aanhankelijk en wilden echt met ons spelen. We hebben heel wat afgelachen. Ze zijn ook zo lekker ondeugend. Ook wat meer verlegen baby's kwamen uiteindelijk wat meer los en kwamen tegen ons op staan en spelen. Ik kreeg er ineens ook weer zin in om hier te werken met deze leuke baby's. Ik had niet verwacht dat we zoveel met de baby's bezig mochten zijn.

Tweede dag. Pre-school en nutrition centre

Bij de tweede dag gingen we eerst naar de pre-school. We werden gevraagd of we daarheen wilden in de ochtend. Dat leek ons wel heel leuk! We kwamen daar aan en toen waren ze daar aan het bidden. Wij wachtten even. Daarna gingen we kijken terwijl ze (9 pre-school kinderen) liedjes zongen en daarna helpen tijdens het tekenen. Ze leerden de ‘normale’ letters (inkleuren), zoals wij ze kennen. Wij moesten die tekenen en iets tekenen wat in het Engels begint met die letter. Ze printen hier namelijk niets, ze tekenen alles zelf. Dat vraagt wat van je tekenskills hahah. Ik kan best tekenen maar uit het hoofd is een uitdaging, Ondertussen was er ook een meisje bij mij op schoot komen zitten en ging een jongetje mij laten zien hoe je Sinhalese letters schrijft, hahah :D We gaan vanaf nu iedere ochtend naar de pre-school.

Taalbarrière bij de kinderen

De kinderen op de pre-school praten allemaal Sinhalees. Ze leren wel wat Engelse liedjes en woorden, maar tegen ons houden ze hele verhalen in het Sinhalees. Iets wat niet te begrijpen is. Soms is dat wel lastig, omdat je geen idee hebt wat ze tegen je zeggen. Normaal speel je daarop in, maar nu gaat dat niet. Soms vraag ik dan vertaling door 1 van de 2 juffen. Verder zijn het ook heel ondeugende kinderen. Ze wilden buiten ook met ons spelen. Daar staat een schommel en een klimtoestel en wip. De kinderen zijn wel echt heel erg lief.

Helpen met wasritueel bij nutrition centre

Toen we 's middags naar het nutrition centre gingen, was het weer ongemakkelijk, Er was ineens weinig personeel en het personeel wat er liep, sprak geen Engels. Een van hen begon met wassen. Ik vroeg of we mochten helpen misschien. Dat mocht.Ze vroeg er zelf niet om maar bleek het wel achteraf heel fijn te vinden. Dirkje en ik hebben toen samen geholpen met de baby’s en we konden bijna alleen werken. Zij zelf ging de baby’s dan wassen en wij aankleden en naar hun bedjes brengen. Toen alles klaar was zeiden ze dat we baby’s naar de speelhoek konden brengen. Mochten zelf weten hoeveel. Dat vond ik wat vreemd, want als het aan mij lag zou ik dan allemaal doen. Maar nee, na 4 baby’s was het ‘finished’ volgens hun. Beetje sneu voor de rest, die de rest van de dag ook alleen nog maar in hun bedjes liggen.

Behalve dat tijdje speeltijd liggen ze namelijk in hun bedjes. Vaak uit verveling vallen ze weer in slaap. Er worden geen activiteiten gedaan met ze. Wij gaan kijken of we hierin wat zouden kunnen bijdragen. Iets waardoor dat in te passen zou zijn in hun programma. Nu als de baby’s aan het spelen zijn in de speelhoek, zitten de medewerkers op de bank namelijk.

We zijn benieuwd wat we verder nog kunnen betekenen voor hun. Soms is het even schrikken als je erbij nadenkt dat de baby’s veel te weinig stimulatie krijgen. We zijn wel heel blij dat wij met ze mogen spelen iedere keer en ze zo meer aandacht kunnen geven. We zien hoeveel lol ze erin hebben en ze trekken ook echt naar ons toe. De medewerkers lachen ook als ze dat zien.

Weekend Mirissa

Vanaf morgen gaan we een weekend met Lenneke en Margo naar Mirissa, het zuiden van Sri Lanka. Daar is een mooi strand en zijn er walvistours. We zijn erg benieuwd en hebben er zin in om er even op uit te trekken een weekend lang.

Ayubowan! Omschakeling van Nederland naar Sri Lanka!

Vrijdag 13 november zijn Dirkje, Lenneke, Margo en ik vertrokken richting Sri Lanka.

We vlogen vanaf Dusseldorf. Daar ging alles eigenlijk heel soepel. We moesten naar Dubai vliegen voordat we door konden naar Colombo. Beide vluchten verliepen heel erg goed. Geen enkel probleem ondervonden. In de tweede vlucht had ik een uurtje of 1,5 kunnen slapen bij elkaar. Maar jeetje, we hadden echt geen besef dat we ineens gewoon aan de andere kant van de wereld belandden.

Aangekomen in Sri Lanka

En dan sta je ineens in Sri Lanka. Ik merkte meteen al de vriendelijkheid van de Sri Lankaanse vrouwen op. Ze glimlachten heel lief naar ons en begroetten ons. We zouden daar opgehaald worden van het vliegveld. Lenneke en Margo gingen naar een ander project/vrijwilligershuis dan Dirkje en ik. Dus eenmaal toen we de koffers (vrij snel) gevonden hadden en door de visumcontrole heen waren, gingen we naar de hal. We zagen al snel mensen met onze namen op de bordjes. Echter wisten we niet dat we al zó snel van elkaar ‘gescheiden’ werden. De koffers van Lenneke en Margo werden meteen overgenomen en ze gingen er vandoor, een beetje abrupt ‘afscheid’, we konden nieteens bespreken hoe we contact zouden houden. Maargoed, alles komt goed, dachten we! :) Dirkje en ik gingen maar even vragen of we nog even geld konden halen. Dat kon, want ze moesten toch nog even 5 minuten wachten. Wij naar de ATM, waar een rij van hier tot Tokio stond. Tsja… hoeveel ga je dan pinnen in Sri Lankaans geld? Vroegen Dirkje en ik ons af. Ik wist eigenlijk niet hoeveel roepies een euro was. Dus maar even gevraagd bij een geldwisselbalie. We voelen ons spontaan rijk. 7 euro is namelijk 1000 roepies. Wel handig om te weten hoe duur iets is in euro’s natuurlijk. Maar toen het wel erg lang duurde, besloten we toch maar terug naar de man te gaan, anders was het ook zo sneu dat hij zo lang op ons moest wachten. Hij zei dat we onderweg wel even zouden stoppen bij een ATM. Prima.

Op weg naar ons hostel

Het regende… al dagen lang, zei de chauffeur. Ik vroeg of dat normaal was, maar dat was niet zo. Normaal is de regen al over. Fijn, haha en het was ook erg broeierig. Maar wat een chaos, dat was het eerste wat mij opviel. Nederlandse verkeersregels gaan hier totaal niet op. Auto’s, honderden TukTuks, bussen en motoren kriskras door elkaar heen aan het rijden, elkaar afsnijden, links én rechts inhalen, midden op de baan en vooral veeeel toeteren. Hier zou ik het niet overleven als ik hier auto zou rijden, maar voor hun een hele normale zaak, zo vertelde de chauffeur. Hij zei dat als hij op de linkerbaan zou blijven rijden (ze rijden er links), anderen hem wel af zouden snijden en hij de ander moet gaan volgen. Daarom gaat hij er ook maar voorbij en anderen afsnijden, je moet wat he, om op de plaats van bestemming te komen... Het is echter volgens hem vooral in de grote steden zulke chaos, in de dorpjes veel minder. De omgeving was wel heel groen overal, veel bomen en beplantingen. En veel reclame borden langs de weg, veelal met zowel Sinhalese als Engelse teksten erop.

Sarvodaya

Na 1 uur en 15 minuten waren we er opeens al, in Moratuwa bij onze locatie. Dat ging snel! De koffers werden uitgeladen uit de auto en naar het kantoor gebracht voor ons, waar we Bandula ontmoetten, de contactpersoon met wie we sinds eind september mailcontact hebben onderhouden. We werden heel vriendelijk ontvangen, hij was erg blij dat we er waren. Hij was speciaal voor ons daarheen gekomen, eigenlijk is het een vrije dag namelijk voor hem. We kregen Sri Lankaanse thee en Sri Lankaanse soort van roze koek aangeboden. Dit was best lekker! Het viel ons op dat ze vooral veel verwachten dat je als gast veel eet van wat ze aangeboden krijgt. Continue werd er weer gezegd dat we nog meer moesten eten ervan. Ondertussen bespraken we het één en ander. We spraken af dat we om 12:30 een rondje zouden gaan rijden met de auto door de buurt zodat hij ons kon laten zien waar bijvoorbeeld een bank zat, de winkels en supermarkt. Zodat we op zondag de omgeving konden verkennen. Daarna zouden we gaan lunchen. Eigenlijk konden we geen eten meer zien. Het was namelijk voor onze begrippen 8:00 en we waren al een volledige dag wakker, waarbij we al 2 keer rijst te eten kregen in het vliegtuig als warme maaltijd. Maargoed, het is in Sri Lanka onbeleefd om eten te weigeren, dus we gingen maar wel gewoon de warme lunch nemen. We kregen drie keer per dag eten, wat voor ons gekookt wordt. Er wordt in het Cafeteria gegeten.

Het hostel

Maar… eerst naar het vrijwilligershostel om even alles te installeren en even op te frissen. Dit hostel ligt op echt maar 2 minuten lopen van het kantoor, op hetzelfde terrein. We zouden hier met zijn tweeën zitten. De woonkamer en keuken waren wel zoals we verwachtten, simpel maar prima. Echt volgens Sri Lankaanse stijl. Ook de kamers zag er prima uit opzich, Dirkje en ik hebben allebei een eigen kamer. Op zich ook wel weer saai om niet samen op een kamer te slapen, maar aan de andere kant ook wel weer fijn. Simpel ingericht met een bed (met klamboe), bureau en kast. Toen liet hij de badkamer zien, waar ik wel een beetje van schrok. De douchestang had geen douchekop en hing nog maar net aan de muur. De douchegordijnen waren vies en over het raam zal ik het maar niet eens hebben, haha. Vol met vieze spinnenrag achtig iets tussen de hor en het raam en in het raamkozijn. Slik… Dat hadden we niet verwacht, dat het zo erg zou zijn. Maarja we zijn dan ook in Sri Lanka en niet in Nederland… We zetten ons er dus maar overheen.

Eerste Sri Lankaanse lunch, pittig en veel!!

Toen het tijd was om te lunchen, gingen we naar het cafeteria. Waar we maar met z’n tweeën zaten in die zaal. We kregen een hele hoop eten op tafel in schalen. Rijst, noodles, worteltjes en boontjes, bieten, champignons en een een of andere currysaus waarvan we niet wisten wat het nou was. Eigenlijk werd ik al misselijk van het idee aan rijst eten om voor ons gevoel 8:00 in de ochtend. Zeker met die enorme hoeveelheid eten op tafel. Ze kwamen steeds meer dingen brengen. Na een eerste hap wisten we waar iedereen het over had, qua Sri Lankaans eten: pittig. Het eten was behoorlijk pittig. Maar desondanks wel lekker, ookal konden we er echt niet veel van op en brandden onze lippen bijna weg. We voelden ons niet altijd echt heel erg op ons gemak, zo met z’n tweeën in een eetzaal en keukenpersoneel die je aanstaart. Maar toen kwamen er ineens heel erg veel mensen en kinderen binnen, die andere maaltijden gingen eten. Veel mensen glimlachten naar ons. Het viel ons op dat ze met hun handen aten. Wij zelf aten wel met bestek.

Buurt verkennen, chaos op de weg.

Die middag zijn we nog even de buurt gaan verkennen, naar de winkelstraat. Weer een chaos in het verkeer. Met oversteken over een zebrapad zochten we altijd een ‘oversteek-buddy’, een Sri Lankaan die toevallig ook over moest steken, haha. Het verkeer rijdt namelijk gewoon door, totdat je zelf het initiatief neemt om over te steken, dan stoppen ze. Voor ons nog wat avontuurlijk, vandaar dat we blij waren als we een Sri Lankaan achterna konden. :D

Nadat we weer bij het hostel waren, kwamen we erachter dat onze meegenomen verloopstekkers niet in het stopcontact pastten. Ohjee!! Wij gingen dus maar terug naar de winkelstraat, op zoek naar een winkeltje waar ze heel toevallig van die stekkers voor Europese stekkers verkochten. Uiteindelijk de laatste hadden we het gevonden! Nog super goedkoop ook. Opluchting dus.

Vandaag zijn Lenneke en Margo naar ons toe gekomen met de TukTuk , dat was wel leuk en fijn! :)

Morgen introductie van het project! Benieuwd!

Morgen beginnen we met ons project, we krijgen dan de introductie. We worden gelukkig bij het hotel opgehaald en ’s avonds weer teruggebracht. Wij zijn wel heel benieuwd.

Een nieuwe/extra uitdaging erbij, 10 dagen in een Sri Lankaans gastgezin in een dorpje!

Alsof het niet al spannend genoeg is, krijgen we er nog een extra uitdaging bij tijdens ons verblijf in Sri Lanka! :D

Onze contactpersoon uit Sri Lanka begon er in het begin al mee, dat hij voor ons wel een speciaal extra weekprogramma wilde proberen te organiseren, het zogenaamde 'villageprogram'. Hij kreeg dat als aanbeveling van eerdere Nederlandse vrijwilligers die bij ons project waren geweest, dat hij dat misschien een keer kon organiseren voor nieuwe vrijwilligers. Volgens mij is het nog niet eerder gedaan.

Steeds meer wordt het duidelijker wat dat inhoudt. Zo gaan we 10 dagen in een Sri Lankaans gastgezin wonen in een klein dorpje een heel stuk verder het binnenland in, richting Kandy. Daar is ook een pre-school en er wonen 12-15 lokale studenten in het dorpje.

Overdag gaan we werken in die pre-school. Na het werk kunnen we met de dorpsbewoners optrekken en de lokale studenten wat Engels bijbrengen, met ze volleyballen (dat doen ze daar ook) en andere spelletjes doen, helpen in de moestuin (ze verbouwen daar veel voor hun levensonderhoud). Verder ook leren hoe we Sri Lankaanse gerechten kunnen koken. En samen met wat dorpsbewoners dingen gaan bezoeken in de buurt.

Dit lijkt mij zo gaaf, om zo ondergedompeld te worden in de Sri Lankaanse cultuur! Dirkje en ik vinden het beiden even spannend, maar hebben er heel erg veel zin in. Volgens mij is het een hele gastvrije bevolking. We gaan er maar met een totaal open blik in, want we hebben helemaal geen idee hoe het daar is. Ook weten we niet hoe het met hun Engels gesteld is daar. :P Maar dat zien we vanzelf wel.

We zullen nu wel iets korter dan normaal verblijven op onze andere lokatie met het tehuis en pre-school, maar dat is te overzien! Het zullen ervaringen zijn om nooit te vergeten!

Over 2 weken is het al zover. Time flies!

Over een maand voor 6 weken naar Sri Lanka!

Hoi allemaal!

Omdat ik over 4 weken naar Sri Lanka vertrek voor 6 weken, voor het uitvoeren van een pedagogisch project naar aanleiding van een minor die ik aan het volgen ben (Pedagoog van de wereld), leek het mij leuk om een weblog bij te houden waarbij ik mijn ervaringen kan delen voor degenen die er geïnteresseerd in zijn!

Project

Ik vertrek samen met 3 medestudenten van de minor, op 13 november naar Sri Lanka. Dan start het avontuur! We zijn verdeeld over twee projecten (in 2-tallen dus), die liggen ruim een uur rijden van elkaar vandaan. Het project waar ik samen met Dirkje heen ga is een tehuis voor ondervoede, kansarme baby's t/m 3 jaar. Daarnaast is er ook een pre-school in de buurt voor kinderen van 4-6 jaar. De organisatie zorgt er vooral voor dat o.a. kansarme kinderen opgevangen kunnen worden. (Veelal zijn de baby's namelijk te vondeling gelegd of van tienermoeders. Veel mensen in het stadje wonen in erbarmelijke omstandigheden in sloppenwijken.)

Wat gaan we doen?

Hier gaan we de leidsters/staffleden/leerkrachten coachen op pedagogisch gebied, activiteiten doen met de kinderen, ondersteunen in de verzorging en voeding van de kinderen, enz...

Dit tehuis ligt onder Colombo, vrij vlakbij de kust. We slapen daar heel dichtbij ook in een vrijwilligershostel, waar we nu overigens nog maar met z'n 2-en zullen zijn. Al hopen we dat er tegen die tijd ook nog andere vrijwilligers zijn, wel zo gezellig! In de weekenden gaan we met z'n 4-en vooral op pad, Sri Lanka ontdekken.

Uitdaging

Voor nu is het vooral nog een hoop geregel, naar mijn idee. (maar voor een goed doel

) We moeten al veel gaan kijken wat we daar precies willen gaan doen bij de organisatie (en hoe), wat we verder helemaal zelf moeten gaan vormgeven, want we hebben vrij weinig concrete info vanuit daar gekregen over de kinderen zelf. Het wordt dus nog spannend, want we hebben geen concreet idee wat we daar moeten verwachten van de omstandigheden. Ook spreken ze daar bij het project vrij weinig Engels (alleen de coördinator wel, maar die zullen we ook niet altijd zien). De kinderen helemaal niet en de staffleden zullen ook heel erg weinig Engels spreken. Ze spreken daar voor ons onverstaanbaar/onleesbaar Sinhala. Dat wordt dus handen en voetenwerk.

We laten het op ons afkomen, gaan de eerste dagen/week vooral observeren en meedoen, waarna we een beter beeld hebben gecreëerd waarmee we ze kunnen ondersteunen.

Het project zelf duurt 5 weken en daarna gaan we met z'n 4-en nog 5 dagen rondreizen naar andere delen van Sri Lanka, waarna ik samen met 1 van de medestudenten terugvlieg. (de andere 2 blijven nog iets langer)

We hebben er allemaal in ieder geval super veel zin in, ondanks dat het best spannend is. Zelf heb ik het idee dat het een beetje zoals Thailand is, maar de werkelijkheid zullen we daar pas ervaren!

Voor vertrek zal ik waarschijnlijk nog een berichtje achterlaten en tijdens het project uiteraard. We hebben daar internet, al weet ik niet hoe goed dat signaal zal zijn.

Mocht je het leuk vinden om deze weblog te volgen, dan kun je aan de rechterkant je e-mailadres invullen. Je ontvangt dan een e-mail zodra er een nieuw bericht of foto's geplaatst worden.

Groetjes,

Lynn